Günlerdir televizyon kanalları ve sosyal medyayı dikkatle bu yazıyı yazmak üzere izliyorum. Özellikle gündüz kuşaklarını…

Neredeyse antidepresana başlamak üzere olduğumu baştan söyleyeyim. “İyi ki var dediklerim” sayesinde kurtuldum, anlatacağım.

Gündüz kuşaklarında korkunç bir dünya seriliyor önümüze. Eşinin katilini haftalarca programda arayan kişinin katil olduğunu, ailelerinden kaçan gençlerin düştüğü yolları, ailelerin bakış açısındaki sakatlığı, kiminin sevgisizliğini, bize sunulan ‘Yalan Dünya’nın çaresizliğiyle izledim.

Geçmişte de bu kadar hüküm sürüyor muydu vasatlık, bilmiyorum. Bu kadar önümüzde yaşanmıyordu belki de… Yine de öyle olmadığı konusunda bir hissim var.

Türkiye’nin okumuşları dediklerimizin tartışmaları için sosyal medyaya bu gözle bakmaya başladığımdaysa yaşadığım hayal kırıklığı tarifsizdi.

En çok beğendiğim iki yönetmen Zeki Demirkubuz ve Nuri Bilge Ceylan’ın tartışmaları beni karanlık bir odaya sokup, kendi halime dönmeye zorladı.

Sosyal medya kullanıcılarının memleketin her hali üzerinden sürekli beylik laflarla tartışma yürütmesinden gına geldi. O arada gördüğüm bir paylaşımla, yüzümde bir tebessüm belirdi: “Şu yaşadığımız hayatı, Hollanda’da ineğe yaşat, ikinci gün süt vermez” deniyordu.

Her gün bir kötülüğe maruz kalarak yaşıyor, maruz kaldıkça kanıksıyor, kanıksadıkça iyiden, iyilikten uzaklaşıp, üzerine bir de vasatlaşmayı ekleyip, sorunları daha çözümsüz hale........

© Sözcü