Diğer

03 Ocak 2024

Bir yanda “kulakları sağır eden” bir sessizlik. Kendi sesine hayran, kendi sesinden ya da mahallesinden çıkan sesler dışında bir şey duymayan geniş kitleler. Öyle bir “duymama” hali ki bu, bilse de görse de; her şeyi bırak hissetse de sessiz…

Bir yanda “gürültü.” Öyle bir gürültü ki kelimeleri, cümleleri, bazen hayatı anlaşılmaz bir hâle getiriyor. Natalia Anteleva’nın Stanford Üniversitesi merkezli John S. Knight Gazetecilik Bursu yararlanıcılarının ortak blogu için yazdığı makaleye göre, gürültü “yeni sansür.” Makaleyi Ümit Alan’ın 10 Haber’de yazdığı köşeden öğrendim. Son atıf Baudrillard’a: “Gerçekliğin yok oluşu modern tarihin en önemli olayı.”

3 bin 530 sayfa, 324 klasörden oluşan, 18’i tutuklu 108 siyasetçinin yargılandığı Kobani davası; gerçekliğin yok edildiği iddialar, iktidar ve medyasının gürültülü propagandasında kaybolanlar ve suçlananların savunmalarının, söylediklerinin duyulmaması, duymamazlıktan gelinmesi ile sona yaklaşıyor. Pek muhtemel yargılanan hemen herkese “ceza yağacak.”

Sona yaklaşan davada bir haftadır Selahattin Demirtaş savunma yapıyor. O kadar az yerde haber oluyor ki söyledikleri... Ama bir yandan tarihe not düşüyor. 2024’ün ilk duruşma günü Edirne Cezaevi’nden devam ettiği savunmasını izlemek üzere Çağlayan Adliyesi’ne gittim. Yılın son günü babasını kaybetti. Demirtaş, “iktidardan bir talebi olmaması için” cenazesine gitmedi. Babası Tahir Demirtaş vefat etmeden önceki hafta yaptığı savunmada şunları söylemişti:

“Benim annem, babam cezaevine gelirken kaza geçirdi. Ölümden döndüler, günlerce hastanede kaldılar, sakat yattılar, 10 dakika telefonla görüşme hakkı verdiler. Hâlâ sakatlar. Kaza geçirdiler, benim annem sakat kaldı. Benim annem sakat şu anda, tekerlekli sandalyede, buraya gelemiyor. Cezaevi yollarında kaç aile kaza geçirdi? Neler yaşatmadınız ki bize? Edirne’ye koymasaydılar beni Ankara’ya koysalardı bu yolları çekmek zorunda kalmazdık.”

Burada bir not ekleyeyim. Her hafta eşi Başak Demirtaş Diyarbakır’dan Edirne’ye gidip geliyor. Bu yolculuklardan birinde, 6 Aralık 2019’da Selahattin Demirtaş’ın anne-babasının bulunduğu araç kaza yapmıştı.

Demirtaş geçen haftaki savunmasında, “Cezaevinde bir yakınının ölümünün ne hissettirdiğini” de anlatmıştı arkadaşlarına atıfla:

“İnsan cezaevinde kardeşini, annesini yitirdiğinde nasıldır? Allah hiçbirinize göstermesin diyelim. Küçük bir hücrede sıfır iletişiminiz varken herhangi bir yakınınıza sarılma hakkınız sıfır iken bu arkadaşlarımız bu acıları yaşadılar ve suçsuzdular. O zaman bile tahliye etmediniz. Arkadaşlarımızın annesi babası kardeşi vefat etti, taziyelerine bir saat gitti geldiler, acılarını hücrede yaşadılar. Figen Yüksekdağ yedi yıldır tutukluydu yakınını kaybettiğinde. Diyemediniz düşmanlık bir yana burada bir insani trajedi var. Gültan Kışanak, Figen Yüksekdağ jandarmalar eşliğinde 1 saat gidip yeniden aynı hücreye geri döndüler.”

Gültan Kışanak, 9 Ağustos 2023’te ablası Zeynep Özer’i, Figen Yüksekdağ 2 Kasım 2023’te ağabeyi Necmi Yüksekdağ’ı kaybetmişti.

Selahattin Demirtaş, 2024’ün ilk duruşma günü konuşmasına, “Savunmamı okuma yazması olmamasına rağmen alın teriyle yedi çocuğunu üniversitede okutan emekçi babama; Tahir Usta’ya ve onun şahsında evlat acısı, evlat hasreti çeken tüm ana babalara ithaf ediyorum” diye başladı. Mahkeme Başkanı söz vermeden önce “Başınız sağ olsun” dedi. Bu arada savunmanın bir yerinde Demirtaş, şöyle bir cümle kurdu:

“Zenginlerin çocukları savcı, hâkim olmazlar. Yoksul çocuklarıdır savcı hâkim olanlar. Yoksulu yoksula yargılatıyor bu sistem. Ben, kardeşlerim okuyabilelim diye babam çok çalıştı. Annem........

© T24