Diğer

T24 Haftalık Yazarı

19 Aralık 2023

Babam, 12 Eylül 1980 darbesinin hayatında yarattığı kırılmayı uzun uzun anlatırdı. Ben de çocukken bir hikâye gibi dinlerdim. Yıldızlar ve yumruklarla başlayan, dalga dalga büyüyen, kentlerden köylere yayılan masal; cezaevlerinden dar ağaçlarına, karakollardan mezarlıklara uzanan kötü bir karanlıkla son bulurdu. Babamın kaybettiği arkadaşları, kaybettiği cümleleri, kaybettiği yarınlardı... Bir hikâye bitmişti, hayaller yenilmişti, kâğıttan gemiler batmıştı…

12 Eylül, bir kuşağın yasını tutamadığı, hatalarıyla hesaplaşamadığı, travmasını atlatamadığı bir dönüm noktası olmuştu. Bu yüzden hiç unutulmadı, hep korkuyla hatırlandı. Masalın karanlık kısmı hafızalarda kaldı. Yas sürecini tamamlayamayan bir kuşak darbeden sonra değişti ve dönüştü. 12 Eylül, bir kuşağın yeniden ayağa kalkıp saçlarını tarayamama, toparlanamama, aynaya bakamama hali oldu.

12 Eylül'ü uzaktan dinleyen bir çocuk olarak benim travmam, 19 Aralık 2000 tarihinde yaşandı. Babamdan dinlediğim hikâyeleri ilk kez gözlerimle gördüm. Tam on iki yaşındaydım. O yıllar, televizyonda envai çeşit çizgi filmin yayınlandığı çocuk yıllarıydı, sanki herkes çocuktu. Ben anneme değil annem bana eşlik ediyordu. Her gün başka bir çizgi film izliyorduk, her gün başka bir dünyada yolculuğa çıkıyorduk. Ama en sevdiğim "Şirinler"in köyünde dolaşmaktı, onu hiç kaçırmıyordum. Köydeki her şirinin bir diğerinin eksiğini tamamladığı, hep birlikte yeni bir düzen yarattıkları, sevgi dolu, mutlu bir hayatları vardı. İnsanların farklılıklarıyla var olduğunu, dayanışmayla yaşadıklarını ve "başka bir dünya"nın mümkün olduğunu şirinlerle öğrendim…

Bir gün babam eve erken geldi. Telaşlıydı. Kumandayı her zaman durduğu sehpadan aldı ve kanalı değiştirdi. Televizyondaki çizgi filmi gitti. Anneme bir şeyler........

© T24