Diğer

02 Mart 2024

Evladını kaybetmiş analara, babalara ne denir?

Elbet teselli edilir, elbet bir dolu şey denir ama nedir onlar; öksüz müdür evladını kaybetmiş bir anne; yetim midir evladını kaybetmiş bir baba.

Kardeşini kaybetmiş bir kardeşin sıfatı, hali, adı nedir?

Mart o ay işte. Dul ve yetim kelimelerini öğrendiğimde 5,5 yaşımdaydım.

"Annem nerede" diye sorduğumda anneanneme, "Dul ve yetim maaşı bağlatmak için uğraşıyor" demişti.

Çünkü o "dul" kalmış; ben "yetim."

Sonra "öksüz"ü de öğrendim tabii. "Öksüz" de kalmamak için ilkokul yatakhanesinde dilekler diledim.

Büyüdük haliyle. Ne bana özel, ne sana müşahhas. Dullar, yetimler, öksüzler, isimsizler, sıfatsızlar, görünmezler ülkesindeydik zaten.

Çalışırken ölüyorlardı, dövüşürken ölüyor öldürüyorlardı, sevişirken öldürüyorlar ölüyorlardı, tartışırken, dalaşırken, dolaşırken, uyurken, savaşırken, kaçırılarak, enseden vurularak, pusu kurularak, infaz edilerek, işkencelerde de ölüyorlar, öldürülüyorlardı.

Fakat bir "ölüm" şekli vardı ki, ölüyordun, öldürülüyordun ama ölmüyordun.

Bir ölüm hâli vardı ki, ölüyordun ama tek iz yoktu, bir mezar yoktu, bir maşrapa suyun yoktu, dualar elbet vardı ama mezar taşın önünde yoktu işte, taşın yoktu.

Ölüm tarihin yoktu.

Bu ölümlerin hemen hepsi, yani bu ölümüne kaybedilenlerin neredeyse tamamı, devlet elinde, devlet birimleri ellerinde, devlet görevlileri şiddetinde, devlet adına katil olan veya kendince bunu üstlenen birilerinin tetiğinde gerçekleşiyordu.

Fakat gerçekleştirenler bilinse bile, delil yoktu, iz yoktu, ceset yoktu, çoğu zaman bir kemik bile yoktu. Zamanaşımı oracıkta bekliyordu!

Evladından bir iz, bir akıbet, bir kemik, bir DNA peşine düşmüş analar, babalar, kardeşler öksüzdü, yetimdi; babasının, annesinin, kardeşinin nerede, nasıl, belki hangi çukur ya da kuyuda kemik kemik dağıldığını bilmek isteyen evlatlar da.

Hepsi birden önce faşizmin yok ettiği evlatlarını meydan meydan arayan Arjantinli analar oldu; sonra bu ülkenin, bu toprakların, her etnisiteden, her inançtan, her fikirden, her köşesinden Cumartesi Anneleri oldu işte!

Bir devlet düşünün; öyle bir süreklilik, öyle bir büyüklük, öyle bir her şeyi bilirlik sahibi ki, onlarca yıldır bu insanlara "Senin evladının başına gelen şudur" cevabını veremiyor.

Yetersizlikten değil sadece; bildiğini bile bilmiyor! Gizliyor, örtüyor, o çukura, o kuyuya, o araziye, o hakikate kürek kürek toprak atıp örtüyor da örtüyor.

Bir 29 Ekim........

© T24