Μια μέρα, περίπου δεκαπέντε χρόνια πριν, ήρθε και μου είπε «περιμένουμε παιδί». Η καρδιά μου σφίχτηκε· πάλι; Πάλι ελπίδα, πάλι φόβος και μετά πάλι η απόλυτη απελπισία; Η φίλη μου έμενε έγκυος ξανά και ξανά, αλλά δεν μπορούσε να κυοφορήσει μέχρι το τέλος. Κάθε εγκυμοσύνη τελείωνε με το πένθος που δεν λέει το όνομά του, με τα παιδιά που «χάνονταν». Αλλά εκείνη τη μέρα με κοίταξε με βλέμμα διαφορετικό. «Θα μας το φέρει στον κόσμο άλλη», μου είπε. Στους μήνες που ακολούθησαν έβλεπα πάνω της μια κρυφή αλλαγή, κάτι σιωπηλό που σιγά σιγά ετοιμαζόταν και μεγάλωνε μέσα της· και κατάλαβα τι ήταν όταν μου ήρθε το μήνυμα «μπαίνουμε για τοκετό» κι ύστερα από λίγο η φωτογραφία: η φίλη μου με ένα πρόσωπο που έλαμπε σαν χίλιοι ήλιοι, δίπλα ο σύντροφός της, και στην αγκαλιά της το μωρό τους. Η φίλη μου, μητέρα. Δεν είναι παρένθετη μητρότητα: είναι παρένθετη κυοφορία. Η μητρότητα είναι εκείνο το άλλο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ