Κάθε κάλπη με πολιτικά χαρακτηριστικά παράγει αποτέλεσμα και διαμορφώνει ένα νέο σκηνικό. Ακόμη και στα κλαδικά σωματεία οι ψηφοφόροι με τις επιλογές τους στέλνουν τα μηνύματά τους. Και όλες οι κάλπες, ανεξάρτητα από το πολιτικό διακύβευμα που τις συνοδεύει, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία και σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό αλληλεπιδρούν. Τον Μάιο του 2019 οι κάλπες των ευρωεκλογών έστειλαν σαφές μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται. Το 23,75% προανήγγειλε το τέλος της πρωθυπουργικής θητείας του Αλέξη Τσίπρα και την άνοδο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι δέκα μονάδες της διαφοράς με τη ΝΔ ήταν εκείνες που επιτάχυναν τις εξελίξεις και ανάγκασαν τον Τσίπρα να προσφύγει δύο μήνες αργότερα σε εθνικές εκλογές, επισπεύδοντας και την παράδοση – παραλαβή στο Μέγαρο Μαξίμου. Το αποτέλεσμα που ακολούθησε στις κάλπες του Ιουνίου του 2019, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ανεβαίνει στο 32%, μάλλον δημιούργησε νέες αυταπάτες και παγίδευσε την Κουμουνδούρου, κρύβοντας τη μεγάλη εικόνα, παρά επιβεβαίωσε μια νέα δυναμική για ένα κόμμα που περνούσε πλέον στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκείνη η αύξηση οφειλόταν αποκλειστικά και μόνον στην εικόνα του κυβερνητισμού που συντηρούσαν ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ