Εχω ακούσει – από τον πιο κοντινό της άνθρωπο, τη Μανουέλα Παυλίδου – πάρα πολλές ιστορίες γι’ αυτήν, αφηγήσεις και στιγμιότυπα που αποτυπώνουν την εκρηκτική προσωπικότητά της και που δεν φτάνει να περιγράψει η δημόσια εικόνα της Μελίνας Μερκούρη. Εχω, κατά κάποιον τρόπο, ζήσει την αύρα της. Το εξοχικό της σπίτι στην Επίδαυρο, αποδεικνύει έως σήμερα τη χαλαρή σχέση που είχε με τα υλικά αγαθά, με κάθε έννοια πολυτέλειας, έτσι τουλάχιστον όπως την εννοούν οι περισσότεροι. Για παράδειγμα, θα φανταζόταν κάποιος ότι, λόγω των συναναστροφών αλλά και της οικογενειακής της καταγωγής, το σπίτι της θα ήταν γεμάτο έργα Τέχνης. Καμία σχέση. Η άποψή της ήταν ότι θα πρέπει, ανά πάσα στιγμή, να μπορούμε να χωρέσουμε τη ζωή μας σε δύο βαλίτσες. Το θεωρούσε κι αυτό μία παράμετρο της έννοιας της ελευθερίας. Εκνευριζόταν όταν άκουγε ότι, νέοι ειδικά ανθρώποι, κάνουν συλλογές. «Και τι θα γίνει αν αύριο γνωρίσεις τον μεγάλο έρωτα της ζωής σου και σου πει να πάτε να ζήσετε σε ένα νησί στην άλλη άκρη της Γης; Περίμενε να πακετάρω τη συλλογή μου;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ