Με ευχαριστεί, με διασκεδάζει, με ηρεμεί, το απολαμβάνω, αλλά το κάνω με ενοχές. Εδώ και κάμποσους μήνες έχω κολλήσει με το να βλέπω στο Διαδίκτυο σύντομα βίντεο – reels τα λένε στα μοντέρνα – με μωρά. Βρέφη και νήπια έως τριών, τεσσάρων χρόνων από τις ΗΠΑ, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τις Μπαχάμες, τη Βρετανία, την Ισλανδία, τη Φινλανδία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Γεωργία, την Τουρκία, τη Ρωσία, το Αζερμπαϊτζάν, την Ιορδανία, τη Νότια Αφρική, την Αίγυπτο, τη Νέα Ζηλανδία, το Βιετνάμ, την Ιαπωνία, την Κίνα και βέβαια την Ελλάδα – καθόλου τυχαία η αναφορά των χωρών, είναι μερικές από αυτές που έχω σημειώσει. Κοριτσάκια και αγοράκια, ξανθά και μελαχρινά, χοντρά και αδύνατα, υπάκουα και ατίθασα, εύθυμα και δύσθυμα, με φορμάκια, ρουχαλάκια ή πάνες. Μωρά και παιδάκια που κλαίνε, γελάνε, μπουσουλάνε, τρέχουν, πέφτουν, προσπαθούν να αρθρώσουν τις πρώτες λεξούλες, πρωτοδοκιμάζουν φαγητά, φιλιούνται, τσακώνονται, «ανιχνεύουν» τις τρεις διαστάσεις. Μέσα σε λίβινγκ ρουμ, στην κρεβατοκάμαρα των γονιών τους, στο κρεβατάκι τους, σε κήπους, σε αυλές, σε εστιατόρια, σε σουπερμάρκετ. Ποιος δεν ηρεμεί, ποιος δεν γελάει, ποιος δεν νιώθει μια τρυφερότητα να απλώνεται μέσα του όταν βλέπει αυτά τα μουτράκια;

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ