Το κορίτσι που συμμετείχε στο ριάλιτι μόδας δεν ήταν πάνω από 22 ετών. Πολύ όμορφο, όπως ξέρουν και μπορούν να είναι σήμερα οι γυναίκες σε αυτή την ηλικία. Μακιγιαρισμένη, χτενισμένη, ντυμένη στην πένα που έλεγαν οι παλιοί. Κάποια κουβέντα, κάποια κοντρίτσα, κάποιο μπιφ (για να το πω στα σύγχρονα) γινόταν με τις συμπαίκτριές της όταν το κορίτσι γύρισε φάτσα στον φακό, μισόκλεισε τα όμορφα μάτια του έτσι ώστε να μοιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο με οχιάς (γκριμάτσα καλά μελετημένη) και με σαρδόνιο (ομηρική λέξη, εκ του φυτού σαρδάνη που από τότε είχε την ίδια με τη σημερινή σημασία) χαμόγελο έκανε manifesting: «Μου αρέσει να είμαι κακιά». Ουδείς αντέδρασε σε αυτή τη δήλωση. Ούτε η παρουσιάστρια ούτε οι κριτές. Δεν λέω, μπορεί να μην το άκουσαν, μπορεί να μην τους έκανε εντύπωση ή μπορεί, απλά, να έχουν συνηθίσει πλέον το trend της κακίας που κυκλοφορεί ανάμεσα στους νέους. Την κακία όχι τόσο ως συναίσθημα αλλά ως αισθητική. Αισθητική συμπεριφοράς συγκεκριμένα. Το να συμπεριφέρεσαι – ανεξαρτήτως φύλου – ως bitch, το να μην αφήνεις κουβέντα να πέσει κάτω, το να είσαι μονίμως σε κατάσταση επιθεσοάμυνας, το να προλαβαίνεις να «την πεις» εσύ πριν σου «την πουν» οι άλλοι, σήμερα μεταφράζεται ως ότι έχεις προσωπικότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ