nesedoster@yahoo.com

Bıkıp usandıran siyasi polemiklerden yorulan, zam yağmuruyla tükenen, farklı konular arayan okurlarımın “devam” diyen iletilerinden aldığım cesaret ve hızla “İmar yağmasına yurttaş bakışı!” yazı dizisinin dördüncü ve son bölümündeyiz! Paraların kimler tarafından nasıl ve nerelere akıtıldığını gördükçe! Para musluklarını kendi ailelerine çevirenlerin sayısının bolluğuna şaşırdıkça! Geldiğimiz noktada olup bitenleri zihnimize kazımanın bile yeterli olmadığını anladıkça! Konunun daha sık işlenmesi gerektiği açık seçik ortadadır.

Kent dokusunun zedelenmesi, mimari özellikleri örnek alınan cumhuriyetin tüm kalelerinin tek tek satılması, hatta sata sata bitirilememesi(!), görsellikten geçtik, işlevselliğin önemsenmemesi umurumuzda olmadığı için bu sorunun üzerinde önemle durulmalıdır. Birbirimizin gözlerine bakarak, ortak akılda, ortak emekte, ortak hedefte buluşamadığımız için konu sık sık yinelenmelidir. Katılımcı, çoğulcu, birlikçi, bütünlükçü, paylaşımcı, dayanışmacı bir koruma modelini ortaya koyamadığımız için konu hep gündemde tutulmalıdır.

Örneğin bir zamanlar Kurban bayramlarında yaşanan “Keserim evimin önünde! Kestirmem evinin önünde!” tartışmalarını ve kan gölüne dönen sokak ve caddelerimiz için yerel yönetimlerin daha etkin önlemler alması gerektiği bilinmeli, yine susuzluk kapıyı çaldığında ve ciddi bir tehdit oluşturduğunda bahçesini hiç aldırmadan sulayanların, arabasını yıkayanların sorumsuz davranışları unutulmamalıdır.

Kültür değerlerini koruyarak, yalnızca kendi kültürel mirasımıza değil, dünya kültür mirasına da sahip çıkmamız gerektiği, onların ortak değerlerimiz olduğu, değerleri yok edersek, yarına, gençlere ne bırakacağımız, bir sonraki kuşağa ne anlatıp, ne aktaracağımız iyice bilinmelidir.

Evet! Sanayileşme köyden kente göçü hızlandırdı, genç kuşaklar köklerine yabancılaştı bu doğru. Ama bir başka doğru daha var o da şu; Geçmişimizle bağımızı korumanın yolu, geçmişe bilinçle sahip çıkmaktan geçer. Yeşil alanları, yerleşim birimlerinin akciğerleri saymaktan geçer. ABD’de Central Park! Moskova’da Kızıl Meydan! Londra’da Hyde Park’ın nasıl korunup kollandığını görmekten geçer.

Bu arada kentlerin tarihsel dokusunu, estetiğini bütünleyenler arasında vapurlar unutulmamalı. Onlarında bir bakıma kültür mirası sayıldığı, 1953 yılında İngiltere’de yapılan Fenerbahçe vapuru, 1952’de İtalya’da yapılan Paşabahçe vapuru göz ardı edilmemelidir.

Gelelim ne yapılacağına?

Ne yapmalıyız? Başka alanlarda birbirimize sırtımızı dönsek de, kültür mirasını korumada buluşmaz ve el ele vermezsek, daha ne kadar dayanabiliriz sorusunu sık sık kendimize ve yetkili kişi ve kurumlara sormalıyız?........

© Tanyeri Haber