Još od prapočetaka svjetske kinematografije, od vremena prvih koraka nijemog filma, postoji jedan prizor koji simbolizuje krajnju bijedu i siromaštvo. Njegovo značenje isto je u svim filmskim žanrovima, od westerna do horora. Sumorna polumračna prostorija sa poredanim olupanim kantama u koje se slijeva voda sa polomljenog i izbušenog krova, dovodeći osiromašene ukućane u očaj. Nema režisera koji imalo drži do sebe, a da bar ponekad baš tim prizorom nije simbolizovao bijedu na najvišem nivou.

Nestvarno su izgledale slike iz skupštinske sale federalnog Parlamenta sa kantama poredanim po podu i stepenicama u koje se slijeva voda s krova, a još nevjerovatnije je zazvučala vijest kako je sjednica parlamenta otkazana jer krov dvorane prokišnjava. Što bi rek’o Zaim Muzaferija – sluti fukaraluku. U bukvalnom prevodu, prokišnjava nam država, od bijede, od siromaštva, od nehata i nebrige domaćina.

Ima, međutim, jedna bitna razlika ta dva slučaja – kad prokišnjava kuća i kad prokišnjava država. Kad prokišnjava kuća, a to se obično dogodi kad je razore i osiromaše lijenost, kocka, švaleranje, rakija i drugi poroci, svi ukućani, od glave kuće do ostalih članova domaćinstva izgledaju zapušteno, poderano, pohabano i izgladnjelo. A kad prokišnjava država, tu se, bogme,........

© TIP