Birleşmiş Milletler’in 9 Aralık 1948'de onayladığı ‘Soykırım Suçunun Önlenmesi ve Cezalandırılması Sözleşmesi'ne göre; ulusal, etnik, ırksal ya da dinsel bir grubu, kısmen ya da tamamen ortadan kaldırmak amacıyla işlenen fiillerin “soykırım suçu” oluşturduğu kabul edildi. Bu tanıma öncülük eden ise yine Polonyalı bir Yahudi olan Raphael Lemkin’di.

Grubun bütünüyle ya da kısmen, fiziksel varlığını ortadan kaldıracağı hesaplanarak, yaşam şartlarının kasten değiştirilmesi, grup içinde doğumları engellemek amacıyla önlemlerin alınması ve gruba mensup çocukların zorla bir başka gruba nakledilmesi suçlarından herhangi birinin işlenmesi soykırım suçu olarak kabul edildi. Bu maddelerden bir tanesinin bile işlenmesi soykırım suçu sayılması için yeterli…

İkinci dünya savaşı sırasında Yahudilere uygulanan soykırım suçu bugün Yahudiler tarafından Gazze’de Filistinlilerle yönelik uygulandı. Hastane, ambulans, okul, cami, kilise, pazar yeri ve sivil yerleşim yerlerinin hedef alınması, öldürülen insanların yüzde 70’ini kadın ve çocukların oluşturması, fosfor bombası gibi kimyasal kitle imha silahlarının kullanılmasına kadar birçok “kanıt” bu suçu somutlaştırdı. Dolayısıyla Güney Afrika tarafından Lahey’deki Uluslararası Adalet Divanına (UAD) taşınan soykırım davası da bu kanıtlar eşliğinde görüldü.

Güney Afrika’nın, UAD’ye 29 Aralık 2023’te İsrail aleyhine açtığı davanın ara kararı dünyanın geçtiği adalet sınavı açısından umutları tekrar canlandırdı. “Geciken adalet, adaletsizliktir” gerçeği önümüzde dursa da, Gazze’yi çocuk mezarlığına dönüştüren soykırımcı İsrail nihayet sanık sandalyesine........

© Türkgün