Yıllardır yazıp geliyorum; “Neden ‘hem rakip, hem de dost’ olamıyorlar? Kuruluş ve büyüme süreçlerinde öyle idiler… Birbirlerine destek verişin, ‘dostluğun gereğini yapışın’ gözleri nemlendiren örnekleri, tarihlerinde yazılıdır, neden oralardan bugünlere ‘düşmanlık algıları oluşturan’ gösterilere kadar gelindi, neden ‘kendine ve eskiye dönüşün’ gereklerini yapmıyorlar” diye… Evet, bir zamanlar “öyle” idiler, yani “büyük rakip ve büyük dost”; sonra “dostluk” unutulmaya başladı… Sonra… Dostluk “yavaş yavaş düşmanlık algılanacak tavır ve uygulamalar ile” ne yazık ki, “bugünlere”, yani “her ne olursa olsun birbirlerini yemeğe” evrildi; yazık, hem de çok yazık oldu!.. Bakınız zaman yaman yazdığım yazılardan paragraflar alıyorum, bugünkü yazıma… Galatasaray (1905) ve Fenerbahçe (1907), Dünyada da “nadir örnekleri” olan ve de “sporda da, sosyal hayatta da ‘örnek gösterilen” bir rekabeti “beraberce”, hatta “el ele” gerçekleştirmişler… Başkanları, yöneticileri, takım kaptanları ve sporcuları ile… Ve de, “büyük”, sonra da “en büyük” olmuşlardı…Sonra… Evet, ne yazık ki, “1950’lerden sonra yavaş yavaş, 1970’lerde hızla, ‘bazı’ başkan ve yöneticilerin bu ‘rakip ama dost’ temelini sarsacak duruş ve tavırları ile, ‘bu dünyada emsali az örnek’ zedelenmeye” başladı… Bu zedelenme önce camialara, sonra taraftara, tribünlere, sokaklara, milyonlara bulaştı… Bugün… Son 15 günde iki kulübün başkanlarının yaptıkları “tüyler ürpertici lekeleme........

© Türkiye