384 sene önce bugün (9 Şubat 1640) Sultanahmet Camii önünde mahşeri bir kalabalık bulunuyordu. Meydandakiler büyük üzüntü içerisinde idiler. Henüz iki yıl önce Bağdat’ı yeniden devlete kazandırmak suretiyle kendilerine bayram yaşatan Sultan IV. Murad Han’ın naaşı önlerinde musalla taşının üzerinde duruyordu. Şeyhülislam Yahya Efendi imamet mevkiine geçti. Dört bir taraftan müezzinler, “Er kişi niyetine” diyerek nida ettiler. Cenaze namazı Müslümanların gözyaşları arasında kılındı. Cenaze namazından sonra, IV. Murad Han’ın savaşlarda bindiği üç atı ters eğerlenip tabutun önünde ilerledi. Musalla taşı ile cenazenin defnedileceği alan çok kısa idi. Az sonra da padişahın naaşı babası Sultan I. Ahmed Han’ın türbesine dualarla defnedildi. Padişahın henüz yirmi sekiz yaşında bulunması üzüntüleri ayrıca katlamıştı. Herkes vefat sebebini ve son hâllerini merak ediyordu. Saray ağalarından bir tanesinin de etrafı kalabalıktı. Definden sonra meraklı bir kesim etrafını sararak padişahın vefat sebebini sordu. Ağa çok üzüntülüydü. Şöyle nakletti: “Padişahımızın Bağdat Seferi’nden dönüşünde böbrek rahatsızlığı vardı. Hekimlerin uygulamış olduğu tedaviler ve almış oldukları tedbirler fayda vermeyerek hastalığı daha da arttı. Dün gece (8 Şubat) güneş battıktan sonra imam Yusuf Efendi başında Yasin-i Şerif okuyordu. Bıyıklı Hüseyin Paşa ayağı ucunda oturup arada bir Kelime-i şehadeti tekrar ederdi. Cihan padişahı bir ara gözlerini açtı ve Hüseyin Paşa’ya: '-Eğer ben ölüm şerbetinin böyle acı olduğunu bileydim zaman-ı hükümetimde bir mûr-ı zaifden (zayıf bir karıncadan) kendimi nahif görüp rencide olduğun murat etmez idim' buyurdu ve kelime-i şehadet getirip ruhunu teslim eyledi. Bu sözleri dinleyen 16 yaşlarında bir genç, 'padişahın çok zulmettiği konuşuluyor' dedi. Ağa, genci bir müddet süzdükten sonra, 'Siz padişahın ilk yıllarını bilmezsiniz. Saka Mehmed, Gürcü Rıdvan, Cin Ali, Deli İlahi, Bozkırlı Halil, Cadı Osman ve emsali şakileri tanımazsınız. Millet ve devletin o zamanlar içinde bulunduğu durum, zorbaların devlet işlerine müdahaleleri ve halka karşı işlediği zulümler unutuldu... Padişahın devlet dizginlerini eline almadan önceki 1632 yılı ramazan ayında yaşananları büyüklerinize sorunuz. Ramazan ayının gelmesini bahane eden zorbalar maskara alayları düzüp, ev ev gezerek âdeta vergi istemeğe başladılar. Karşı koyanlar olursa ellerindeki meşalelerle evlerin balkonlarını tutuşturuyorlardı. Edep ve ahlak dışı hareketleri ayyuka çıkmıştı. Müslümanların ırzın payimal etmek; kan dökmek; evler ve saraylar basmak; bilhassa kahvehanelerde ve meyhanelerde uygunsuz hareketlerde bulunmak sıradan hâle gelmişti... Bu şekilde İstanbul iki ay süre ile askerî anarşinin en feci sahnelerini yaşamıştı. Zorba tuğyanının bu korkunç sahneleri, herkesçe tam bir nefretle kar­şılanıyor ve bundan kurtuluş için, saltanat makamında bulunan Sultan Murad Han’a bakılıyordu. Siz padişahın devlet düzenini yeniden tam kurmasını kolay mı zannettiniz?' dedi. "Bre melun abdest al!" İçlerinden biri, 'Peki padişah asker taifesini nasıl yola getirdi?' diye sordu. Ağa sanki o günleri yeniden yaşıyordu. Derin bir nefes aldıktan sonra........

© Türkiye