Hürmetin, muhabbetin, hüsn-ü zannın yani hoşgörünün yerini; kin, nefret, kavga aldı… Saymakla bitecek gibi değil menfilikler. İnsanın kalbinin derinliklerindeki hissiyatını şaha kaldırıyordu Tanju'm. “Var olasın, adam gibi adam…” deyince tebessümü mini kahkahaya dönüştü. Sonra bana döndü. - Güzel kız, hatunum, hayat arkadaşım, evimin sultanı… - Şımartma! Buyur Beyim. - Bu karşında duran kocan, eğer adamsa; işte o adam gibi adam olmasını sana borçlu. - Cansın! - Biz hep ecdadımızın hasretini çekip dururduk. Seninle tanışınca “Başta vefa, sadakat gördük. Şanlı ecdadın torunları bitmemiş...” dedim. - Hüsn-ü teveccühünüze layık oluruz inşallah. - Ah! Bilmem ne demeli? Eskiler ne güzeldi! İnsanlarda birbirine karşı hürmet, muhabbet vardı. Büyük küçük vardı, hoşgörü vardı, huzur ve saadet vardı, güler yüz tatlı dil vardı, birbirlerine itimadı, sadakati vardı… - Şimdi ne oldu da bu saydıkların hepten unutuldu, gitti? - Maalesef insanlar hep menfaat peşinde. Çok nadirattan böyleleri çıkıyor. - Bir sebebi olmalı! - Olmaz olur mu? Her şeyden önce birbirimizden uzaklaştık! Kardeş kardeşi, evlat babayı anneyi unuttu, arkadaş arkadaşı tanımaz oldu. Dostluklar, arkadaşlıklar menfaate dönüştü. Maneviyatın yerini, madde, diğer bir ifadeyle para aldı. Hürmetin, muhabbetin, hüsn-ü zannın yani hoşgörünün yerini; kin, nefret, kavga aldı… Saymakla bitecek gibi değil menfilikler. - Cenab-ı Allah, bizlere eskiden olduğu gibi; birbirine hürmet eden, muhabbet besleyen, kavgasız, kinsiz, nefretsiz yaşamayı isteyen eş dost, hısım akraba, konu komşu, mesai arkadaşı nasip etsin inşallah… - Âmin! - !!! Senelerdir kalbimde yaşattığım hayale benzer hatıra bugün hepten canlandı, hakikat oldu. Ateş gözlü hayat arkadaşım, dizlerimde büyüttüğüm, başını göğsüme dayayarak uyuttuğum Tanju’m meğer ne sıkıntılara katlanmış benim için de haberim yokmuş. Zavallı biricik annemin kızı… Doktor Nefise'nin yeni gelini... yakında bu villada hayat sürecek olan “Bitirimler”den Jale!.. Hayatın ne garip cilveleri varmış meğer de haberin yokmuş? İTİRAFLARIMIN bir köşesine şöyle yazdım: “Seni gökte ararken yerde buldum, bir o kadar da sevdim… Bulutları yastık edip sevdamı haykırdım yeryüzüne. Ateş gözlerini ilk gördüğüm saniyede tutuldum. Mıknatıs mı vardı ne sende, öyle yapıştım kaldım? Hayatımın her şeyini buldum. Kalbimde, ömrümün en kıymetli hatırası olarak yaşattım, yaşatmaya da devam edeceğim MIKNATISIM!” Ve devam etmişim: “Keşke o eski hataları yapmasaydım, kötülerden, kötülüklerden uzak kalsaydım! Seni böyle Jale’yi memnun edebilmek için yorulacak kadar gayret içinde görmeseydim. Niçin mi? Yaptıklarının karşılığını veremiyorum da onun için! Tanıdığım ilk günden beri ne kadar ıstırap çektim... Ne kıskançlık acıları... Ne Cehennem buhranları yaşadım bilmezsin Tanju’m! Bunu kimseye anlatamadım... Temiz saf sevgilim... Sen beni anlıyorsun değil mi? Söyle Tanju, anlıyor musun? Cevap vermesen de olur!” DEVAMI YARIN
"Ne oldu da bu saydıkların hepten unutuldu, gitti?!."
6
1
21.03.2024
Hürmetin, muhabbetin, hüsn-ü zannın yani hoşgörünün yerini; kin, nefret, kavga aldı… Saymakla bitecek gibi değil menfilikler. İnsanın kalbinin derinliklerindeki hissiyatını şaha kaldırıyordu Tanju'm. “Var olasın, adam gibi adam…” deyince tebessümü mini kahkahaya dönüştü. Sonra bana döndü. - Güzel kız, hatunum, hayat arkadaşım, evimin sultanı… - Şımartma! Buyur Beyim. - Bu karşında duran kocan, eğer adamsa; işte o adam gibi adam olmasını sana borçlu. - Cansın! - Biz hep ecdadımızın hasretini çekip dururduk. Seninle tanışınca “Başta vefa, sadakat gördük. Şanlı ecdadın torunları bitmemiş...” dedim. - Hüsn-ü teveccühünüze layık oluruz inşallah. - Ah! Bilmem ne demeli? Eskiler ne güzeldi! İnsanlarda birbirine karşı hürmet, muhabbet vardı. Büyük küçük vardı, hoşgörü vardı, huzur ve saadet vardı, güler yüz tatlı dil vardı, birbirlerine itimadı, sadakati vardı… - Şimdi ne oldu da bu saydıkların hepten unutuldu, gitti? - Maalesef insanlar hep menfaat peşinde.........
© Türkiye
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Mort Laitner
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
Nikkei Editorial
