Tanju bana benden daha yakındı. Ebeveynim ve canımdan can evlatlarımı saymasaydım sadece onunla rahat edebiliyordum.
Tek rahat edebileceğim yer güzel insanların bulunduğu sımsıcak yuvamdı, evimdi… Ben de evimi ve içindekilerini çok seviyordum. Onlarsız bir hayat düşünemiyordum.
Tanju bana benden daha yakındı. Ebeveynim ve canımdan can evlatlarımı saymasaydım sadece onunla rahat edebiliyordum. Onun yanında huzur buluyor, ayarsız konuşabiliyor, kahkahamın desibelini ayarlayamıyor, her derdimi rahat anlatabiliyordum. “Sen benim evim barkım, havam suyum, aşım ekmeğim, ilacım dermanım, canıma can katanımsın...” dediğim tek insandı. Muhabbetle elini tuttum, bütün kuvvetimle sıktım.
- Rahatlık veriyorsun Tanju'm...
- Ah Jale’m! Keşke öyle olabilseydim! Ama abartıyorsun, biraz da uzatıyor musun ne?
- Az bile! Bazı insanlar hayatımızda bazı eksik yerleri kapatmak için var bana göre. Bizler de bazı insanların hayatında bazı yerleri kapatmak için varız. Öyle değil mi?
- Orası öyle! Bazen rahatlık oluyoruz, bazen ferahlık… Ya da anlayana göre öyle görünüyoruz. Birisine rahatlık verdiğimiz hâlde, aynı hareketlerimizle başka birine de rahatsızlık verebiliyoruz. Verenden değil de alandan kaynaklanan bir netice olsa gerek!
- Mesajı doğru almak ayrı bir meziyet istiyor galiba! Bütün beklentilerimizi bir kişinin üzerine yıkmak, o yıkıntının altında kalmamıza sebep olabiliyor.
- Sen benim her şeyimsin! O enkazın altında kalmak da benim için saadettir.
- Etten kemikten, fâni birinin her şeyimiz olması, maddeten de manen de imkânsız değil mi Tanju'm?
- Jale’m için az söylüyorum. Yalnız bir insanın bütün ihtiyaçlarımızı aynı anda karşılaması imkânsız.
- Yani bir insanın muza benzeyip çilek tadı vermesi... bunu da havada amuda kalkarak yapabilmesi imkânsız demek istiyorsunuz.
- Çok fenasın Jale’m! Maalesef benden beklediler denedim olmadı. Bari siz denemeyin...
- Birinden eğer her şeyimiz olmasını beklersek o kişi her şeyimiz olmaya muvaffak olmadığında yani yetemediğinde; o ılık seher rüzgârı hiç evimize gelip yanık bağırlarımızı ferahlandırmamış gibi hissediyoruz.
- Sonrası hayal kırıklığı, “Benim gibisine bu yapılır mı?” serzenişleri...
- Zaten bir insan “Ben, benim gibi…” diye başladı mı ondan hayır gelmiyor! Sonrası hep ziyan...
- Her zaman her yerde “BEN” yok “BİZ” varız! Ne olur ayaklarımız yere bassın! Kendimize kıymayalım bundan sonra!
Sözlerimiz tam bitmemişti ki Doktor Nefise yine o keyifli hâliyle içeri girdi. Bayağı hazırlıklıydı. Hiç konuşmadan kahramanı üç dört yaşlarında bir kız çocuğu olan kısa bir video seyrettirdi.
Elbette bir sebebi vardı da neydi? diye düşünürken “Bu çocuğu tanıyan var mı içinizde?” suâli geldi. Herkes birbirine bakındı acaba cevap verecek biri olur mu diye? Ses soluk çıkmayınca bu sefer de “Peki burada olanlardan birine benziyor mu?” Yine ses çıkmadı. DEVAMI YARIN
“Sen benim ilacım dermanım, canıma can katanımsın...”
7
10
07.03.2024
Tanju bana benden daha yakındı. Ebeveynim ve canımdan can evlatlarımı saymasaydım sadece onunla rahat edebiliyordum.
Tek rahat edebileceğim yer güzel insanların bulunduğu sımsıcak yuvamdı, evimdi… Ben de evimi ve içindekilerini çok seviyordum. Onlarsız bir hayat düşünemiyordum.
Tanju bana benden daha yakındı. Ebeveynim ve canımdan can evlatlarımı saymasaydım sadece onunla rahat edebiliyordum. Onun yanında huzur buluyor, ayarsız konuşabiliyor, kahkahamın desibelini ayarlayamıyor, her derdimi rahat anlatabiliyordum. “Sen benim evim barkım, havam suyum, aşım ekmeğim, ilacım dermanım, canıma can katanımsın...” dediğim tek insandı. Muhabbetle elini tuttum, bütün kuvvetimle sıktım.
- Rahatlık veriyorsun Tanju'm...
- Ah Jale’m! Keşke öyle olabilseydim! Ama abartıyorsun, biraz da uzatıyor musun ne?
- Az bile! Bazı insanlar hayatımızda bazı eksik yerleri kapatmak için var bana göre. Bizler de bazı insanların hayatında bazı yerleri kapatmak için varız. Öyle........
© Türkiye
visit website
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Mort Laitner
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
Nikkei Editorial
