Korkudan mı bilemiyorum, ayaklarımın bağı çözüldü...
Günlerce iyi haber bekledim, daha doğrusu neyi beklediğimi bilmeden bekledim. Ameliyat bitti ama beklemem bitmiyordu. O gün dolaşa dolaşa bir hâl oldum. Şikâyetlerimi dinleyen doktor “Ameliyat olman lazım!” deyince yeni bir safhaya girdiğimi anladım. Gün gelir herkes göçer, ecel şerbeti içer, Kim neyi ekmiş ise, mahşerde onu biçer. Nihayet günlerce süren kan tahlilleri, serumlar, endoskopi, karaciğer fonksiyonları ölçümü, akciğer röntgeni, şeker düşürme çalışmaları bitti. Ameliyat hazırlığı başladı. Hem dış hem de iç organlarımın temizliği yapıldı. Bütün hastalar gibi ben de o günü korku dolu gözlerle bekledim. Ameliyat olunca acılarımın sona ereceğini düşünüyordum ki işte tam o an biri çıkageldi; iri yarı, pala bıyıklı; “Haydi gidiyoruz” diyerek beni tekerlekli yatakla aldı götürdü. “Tekerlekler dönerken aslında başım dönüyor, yağlarım eriyordu korkumdan. İş ciddi “Gidip dönmemek de var…” diyordum. Korkudan mı ne ayaklarımın bağı çözüldü. Hiç üşürken terlenir miydi? Onu da yaşadım burada;........
© Türkiye
visit website