1 saat 15 dakikalık dolu dolu ve cesur bir konuşmasının sonunda O’nu tebrik etmeliydim. Hakîkaten vicdanlı bir insanmış, dedikleri, söyledikleri mazlûmların çığlığıydı…
Kimden söz ediyorum?
Yazar Miko Peled’ten:
Miko Peled, 1961 Senesinde Küdüs’te dünyaya gelmiş. Dedesi, 1948’de İsrail’in devlet olma beyannamesini imzalayan 37 Siyonist’ten biri. Babası Matti Peled ise İsrail’in kurulmasından hemen sonra 15 Mayıs 1948’de çıkan Arap-İsrail savaşında subay, 1967’deki Arap-İsrail Savaşında da general olarak yer almış…
’67 Harbi 6 gün sürmüştü. Amerikan-İngiliz kuvvetleriyle destekli İsrail, beleş bir harpten sonra Gazze, Golan Tepeleri, Sina ve Batı Şeria’yı işgal etti. O muharebeyi içimiz yanarak takip etmiştik. İsrail işgali, bugün de genişleyerek devam ediyor.
Miko Peled, tahsilini tamamlamasının ardından İsrail Savuma Kuvvetleri Özel Kuvvetler Komando Birliğine gönüllü olarak girer. Belki de idealine kavuşmuştur. Gel gör ki bir zaman sonra hiç beklenmedik bir sebeple hayatı, vicdanı ve yönü değişir, üniformalı olmaktan dolayı pişman olur. 1997’de Kudüs’te meydana gelen bir intihar saldırısında 12 yaşındaki yeğeni Smadar ölür. Hâliyle kız kardeşinden öfke ve tepki bekler. Evet, kızını kaybeden ana, tepki ve öfke gösterir. Ancak acılı anne, suçlu olarak mağdur Filistinlileri, onların analarını değil İsrail’i görmektedir. Böyle bir ölüm ve evlâdını kaybeden bir annenin intikam duygusu yerine hakkı teslim eden konuşmaları komando muharip sınıftaki Miko’yu sarsar ve O’nu yaşananları sorgulamaya iter.
Konferansını verirken yetişkin yaşlarına işaretle dedi ki: “Eskiden Doğu Kudüs’le Batı Kudüs arasında duvarlar yoktu; ama o duvarlar, zihnimizdeydi; duvarların ötesinde Araplar yaşıyordu. Onlar ötekiydi. Onlar pisti, kötüydü. Kudüs’te doğup büyüdüğüm hâlde buraların bir zamanlar Arapların olduğunu bilmiyordum.”
Doğu Kudüs’e, resmî zorluklara rağmen Gazze’ye gider. Bir de bakar ki öteki dedikleri, pis gördükleri, aşağıladıkları da insan. Orada da insanlar işlerine-güçlerine koşturmaktalar. Orada da trafik var. Bir farkla ki o insanlar, insanca yaşama şartlarından mahrumlar. İlaç, doktor, hastane, gıda, eğitim ve yaşamak adına, geçim adına, refah adına ne varsa onlar bunlardan mahrumlar. Sudan bile mahrumlar, elektrikten mahrumlar…
Gördükleri, yaşadıkları, sorgulamaları O’nu zihnen bir başka insan olarak........

© Türkiye