Bazen düşünüyorum da herkesin bir kırılma noktası var. Bu kırılma noktaları kişiye ve yetiştiği topluma göre değişir. İnsanlar her şey yolundayken burnunun ucundaki sorunları görmez ama kendi çıkarını sarsacak en ufak bir sarsıntıda toplumun kronikleşmiş sorunlarını bile diline dolar.

Peki ama neden böyleyiz? Neden dümdüz yaşayan, her olayı olduğu gibi gören, algılayan insanlar değiliz. Her şey yolundayken “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” derken. Çıkarımıza hafif bir dokunulunca feryat figan bir şekilde veryansın ederiz. Peki ama neden böyleyiz?

Bütün sır “bana dokunmayan yılan bin yaşasın” sözünde. Bu sözü irdelediğimizde şu karşımıza çıkıyor. Yılan Ahmet’e dokunsun, Mehmet’e dokunsun, Ayşe’ye, Fatma’ya dokunsun umurumda değil. Ama sakın ha bana dokunmasın. Bir de bu konularda bir topluluk birlikteliği psikolojisi var. Bizim değer verdiğimiz, sevdiğimiz insanların başına bir bela bir sıkıntı gelince sanki ailemizden birinin başına gelmiş gibi davranıyoruz. Peki neden? Sırf bizimle aynı dünya görüşünden olduğu için. İyi ama biz bu insanları yakinen tanıyor muyuz? Hazreti Ömer’in “radıyallahü anh” şu sözü geldi hatırıma:

"Onunla yolculuğa çıktın mı? Onunla alışveriş yaptın mı?”

Bu ve benzeri soruların cevabı “hayır” ise siz o kişiyi........

© Türkiye