Birçok camide olduğu gibi işlek caddenin ortasındaki camide de minik bir kütüphane var. Kitaplığın çoğu farklı ebatlarda Kur'ân-ı kerimden oluşuyor. Bir iki rafında diğer kitaplar var. Altı aydır öğle ve ikindi namazını kitaplığın önünde kılan bir adam vardı. Her selam verişinde gözüne ilişen kitaplara şöyle bir bakar, biraz karıştırıp yerine koyardı. Kitapların içinde bir tane vardı ki, o bir romandı. Kitaplıkta bir roman olması elbet ilginç değildi. Dinî kitapların içinde epey de dikkat çekiyordu. İlginç olan o kitapların dizimi, sıralaması ve o romanın yeri, altı aydır hiç değişmemişti. Evet kitaplar, okumak içindi. İşte orada her camide olduğu gibi el uzatılmayan kitaplar, bir köşede öylece duruyordu.

Cami müdavimlerinin çoğu emekli. Yaşını almış insanlar. Elbette yaş almak okumaya engel değil ama insan yedisinde neyse, yetmişinde de odur. Okumak, öyle kolay elde edilen bir alışkanlık değil. Sonra yaslandığı ve bembeyaz sakallarıyla yüzüne nur inmiş bir dedeye benzediği için kimse dini bilen bir insana dönüşmüyor. Onun için okumanın yaşı yok. Ama alışmamak ve yakın gözlüğü kullanma zorunluluğu iyi bir mazeret. Bu arada yaş geçince her şey kemale de ermiyor.

Kitaplık yapmak, renkli kitaplar sıralamak yetmiyor. Ömründe üç kitap okumamış dede, yakın gözlüklerini takıp zorlanarak kitap okur mu hiç? Okunmuyor zaten. Caminin kitaplığı da öyle........

© Türkiye