Alışverişini yapmış, elinde poşetle pide kuyruğuna girmişti. Gözü birine takıldı. Genç bir adam. Elinde çantası, elbisesi ütülü, boynunda kravat. Belli belirsiz etrafa bakıyordu. Sıra ona geldiği hâlde fırına girmiyor, tedirgince arkasındakine sırasını veriyordu. Yeni çıkan pidelerle birlikte kuyruk yağ gibi eridi. Adam içeri girmeden ağır adımlarla orayı terk etti. Ardından yetişen biri, kendisine aldığı pidelerden yarısını ona ikram etti “bu bir iftariyeliktir ne olur kabul edin” diyerek. Meğer adam evli ve bir çocuk babasıydı. Birkaç aydır da işsizdi. O sabah, evden çıkarken hanımı “belki bu sefer” iş bulur inşallah ümidiyle akşam pantolon ve gömleğini ütülemiş, “Kılık kıyafeti düzgün olsun da reddetmesinler” demişti. Müracaat formu doldurtmuşlar. Ona da kayıt parası almışlardı. “İş vereceğiz” diye işsizin ekmek parasına göz diken niceleri vardı. Ekmek parasını kayıt formu için verince sadece eve dönecek parası kalmıştı. Ekmek alsa bir türlü almasa bir türlüydü. Son cümlesi enteresandı: -Belki inanmazsınız ama sokakta benim gibi “adam gibi” dolaşan nice muhtaç var bilseniz. “Beyefendi bu sadaka değil, iftariyeliktir, ne olur” diyerek elindeki poşeti bu adama verdi. Şahit olduğu bu duruma da kahrolmuştu. O akşam televizyon haberlerinde sunulan iftar........

© Türkiye