Küçük serçe çok yorulmuş çok bunalmıştı, uzak diyarlardan hiç bilmediği yerlere uçup gelmişti, bir gülün dalına konuverdi. Gül serçeden habersiz, serçe bitkin, çaresiz... Kaldırdı başını samimi güleç bir çehreyle gülü gördü karşısında. Donup kaldı öylece...
(Serçe) Ne kadar güleç bir gül. Çok da cana yakın.
(Gül) Ne kadar ürkek bir kuş ama çok da sevimli.
Artık gitmesi gerekiyordu, çünkü bülbül hiç susmuyordu. (Sanki onları kıskanmıştı!) İstemeyerek bıraktı gül dalını serçe: 'Yine geleceğim, burada olur musun?' diye sordu güle. Gül tebessümle dedi; dur telaş etme, buradayım hep gidemem ben bir yere. Serçe sevindi, dedi: Geleceğim mutlaka.
.....
Bir zaman sonra yine geldi serçe. Gülü görme ümidiyle kondu dalına. Hafif bir meltem esti sonra hoş kokular yayıldı etrafa güzeller güzeli gülü gördü sonunda. Hiç konuşamadı serçe, uzun uzun baktı güle sadece. O an tüm dertlerini unutmuştu, çünkü huzur bulmuştu. Gülün güzel kokusundan âdeta mest olmuştu. Gül de dalıp gitmişti. Hiçbir şey duymuyordu. Ne bülbülün sesini ne rüzgâr........

© Türkiye