Vedadan aylar sonra serçe yine yollara düştü. Hava çok soğuktu, çok üşümüştü. Gül ise serçenin hasretinden yapraklarını dökmüştü. Sonunda kavuştular. Gül tebessüm etti, sıcacık bakışıyla ısıttı serçenin titreyen kalbini. Serçe sımsıkı sarıldı gülün dalına; özledim seni, dedi.

Gül: “Sensiz geçmiyor zaman, gitmesen hep yanımda olsan.”

Serçe: “Gelirkenki sevincim giderken hüzne döner; bu kalbim hep seni özler.

Zaman çok çabuk geçmiş, ayrılık vakti gelmişti. Serçe uçarken “dönüp seni görmek için gelirim” dedi. Gül sessizce boynunu büktü.

.....

Kış bitmiş bahar gelmiş, serçe görünmemişti. Aylar geçmiş, mevsim yaza dönmüştü. Gül hep serçeyi bekledi, ümitle. Bir gün serçe “geleceğim” diye haber yolladı güle. Kavuşma vaktiydi artık, serçe bıkmadan kanat çırptı uçtu semalara. Gülü görecekti son bir kez de olsa. Geldi serçe, yorgun kondu gülün dalına. Gül durgundu, serçe suskun. Sordu “niçin böyle geciktin?” serçe cevap veremedi. Serçe gülü üzmek istemiyordu. Artık veda vakti gelmişti.

Serçe: “Senin dalın bülbüle ait, benim yerimse kıraç topraklar. Bana soruyorlar; gül bahçesinde ne işin var?”

Gül: “Kollarımı açtım sana, gel gitme hep kal burada. Senin yerin benim dalım; ben sana........

© Türkiye