Eskiler kıymet bilir, hatır sayardı bir zamanlar. Yapılan iyilik ne akıllardan ne de kalplerden silinirdi. Her hayır da karşılık beklemeden gönülden olurdu. Darda kalana el uzatmayı herkes kendine vazife bilir, kendi yaptığı iyiliği unutur, kendisine yapılanı asla unutmazdı. Sıkıntısı olana destek olup hem omuzlardaki hem de gönüllerdeki yükler hafifletilirdi. Hatta tanınmasa da yolda kalana darda olana el uzatılırdı. Bu duyarlılık, hayırseverlik, kadirşinaslıkla toplumda herkes birbirlerine sahip çıkardı.

Günümüzde maalesef toplum olarak kıymet bilmez hâle geldik, sadece kendimizi düşünür olduk. İhtiyacı olana karşı umursamaz, nemelazımcı ve iyilik gördüğümüz kimseye vefasız, kıymet bilmez bir tavır takınıyoruz. İyilikler daha yapılırken unutuluyor. Ayrıca insan kimi zaman yaptığına pişman edilip iyilik yapmaktan korkar hâle getiriliyor.

Hayattaki tek derdi ‘menfaat sağlamak’ olan kişi ne hayır yapar ne de insanlıktan anlar; o sadece çıkarına bakar. Kıymet bilmek bir tarafa fayda gördüğü kimseyi ‘saf’ bulduğundan olsa gerek kıymetsiz ve değersiz görür. Eee değersiz olanın yaptığı işin de önemi olmaz tabii ki. İşi bitince yolda görse tanımaz olur.

Menfaat duygusu o........

© Türkiye