İlim rütbesi, rütbelerin en yücesidir. İlim her şeyin başıdır, temelidir. Kur’ân-ı kerimde “Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?” buyurulur. İlk İslamî eserlerimizden Atabetü’l Hakayık’ta Edip Ahmet Yüknekî de cahillerin "yaşayan ölüler", âlimlerin ise öldükten sonra bile diri olduklarını ifade eder. Ancak kadim eserlerimizde âlim, yalnızca bilgi sahibi olana değil, ilmiyle amil (amel eden), irfan sahibi insanlara denilirdi. Şimdilerde maalesef ne âlim ne de âmil (ilmini yaşayan) kaldı. İrfan ehli nerede? İnsanı diğer canlılardan ayıran en önemli fark, ilim ve ahlaktır. Ahlak, ilmin insan hayatına tatbikidir. Bu ikisinden mahrum olan insanlar, tarih boyunca medeni olamamış, vahşi, ilkel ve sefil bir hayat sürmüşlerdir. Nitekim İslam âlimleri buyurur ki: “İnsanlar helak oldu, âlimler kurtuldu. Âlimler de helâk oldu, âmiller kurtuldu. Âmiller de helâk oldu, muhlisler kurtuldu.” İlmini hayatına tatbik eden ve bunu bir menfaat için değil, Allah rızası için yapan gönül ve irfan ehli kurtuldu. Cahiller, öğrendiklerini yaşantısına uygulamayanlar, menfaat ve gösteriş için yapanlar ise iki cihanda da mahvoldu. Hacı Bektaş-ı Veli hazretleri........

© Türkiye