Yalnızlık Allah’a mahsustur deriz. Gerçekten de insan yalnızlığa göre değildir. Bir başkasıyla tamamlanmak ister. Sevmek, sevilmek, birileriyle hemhâl olmak ister. Dinlemek, dinlenmek, anlamak ister, en çok da anlaşılmak ister.

İnsan duygularını hiç çekinmeden paylaşmak ister. Ne paylaşılmayan üzüntü üzüntüdür ne de anlatılmayan sevinç sevinçtir. Yola yoldaş, sırra sırdaş, hâlden anlayana hâldaş ister insan... Hepsinden öte iki kelâm ettiği insanın yanında huzurlu olmak ister. Bunların olmadığı yerde hiçbir mekân, hiçbir madde hiçbir görsel onu teselli etmeye yetmez... O zaman kendi içine çekilmek ve kendine anlatmakta bulur çareyi. Çünkü insanı yaralayan şey, dinlenilmemek ve anlaşılamamaktır. Dünya birbirini arayan, bulmaya çalışan insanlarla dolu değil mi? İki kelime konuştuğumuzda pişman olmayacağımız, samimi, sahici insanlara âdeta susamış durumdayız her birimiz. Kalbimiz bir türlü ısınamayan, tüm çabamıza rağmen itminan olamayan hep bir şüphe barındıran duygularımızı saklamamız gerekmez. Kalp deyip geçme! Bir yerde okumuştum. Kalbin tarifini şöyle veriyordu:

Arapçada kalp kırıksa "meksûr", yaralıysa "mecrûh", onarıldıysa "mecbûr",........

© Türkiye