Dostoyevski'nin Suç ve Ceza romanında "İktidar, ancak eğilip onu almak cesaretini gösterenlere verilir. Bir tek şey söz konusuydu burada, cesaret! " satırları etkileyicidir ama... İktidar için eğilmeyi cesaret olarak yüceltmesi bana itici ve soğuk geliyor.

Dostoyevski'nin maksadındaki farklı derinliği görememiş de olabilirim ama yine de eğilerek iktidar olmayı cesaretle aynı paranteze hapsetmesini uygun bulmuyorum.

Realiteyle ne kadar örtüştüğü tartışmaya açık olsa da, eğilmeden iktidar olabilmek ve cesaret kelimesi birbirlerine daha çok yakışıyor sanki.

Eğilmekte bir iki yüzlülük, bir yalakalık, bir fenalığı gizleme, daha da ötesi, amaç için her şeyi yapmayı meşru kılan mayınlı, sarhoş bir alan var.

Siyaset kurumuna ne kadar da benziyor değil mi tüm bu kavramlar.

İsmi büyük olanın sözü geçerli olduğuna göre itirazımı yok saymanızı anlayabilirim.

İşte bu şartlanmaya, şöhretin büyüsü demek uygun olabilir.

Bize "Falanca dediyse, tamamdır!" dedirten, ünlü ve etkin olmanın hipnoz gücü olamaz mı?

Kalabalıkların beğendiği ya da seçtiği bir ismin önüne, hiçbir farklı düşünceyi geçirmezsiniz.

O görünmez duvara tırmandığınız anda sizi paçanızdan aşağı çekmek isteyen ne çok insan çıkar aniden değil mi?

Cesaret biraz da durduğumuz noktadan geri çekilerek baktığımız her ne ise yeniden ve gerçeğin ışığında bakmak olamaz mı?

Gerçek nedir gibi asimetrik bir felsefe ile odak noktayı parçalamak yerine, 'gerçek bizim kıyısında durduğumuz yerdir' mütevazi yorumumla bu bahsi kapatayım.

Siyaset, yapısı gereği eğilen-bükülen, kazanma odaklı, şöhret ve gücü eş zamanlı yürüten bir mekanizma.

Her parti, kendi sosyolojik tabanına yönelik mesajlar vermek üzerine kurgulanmış. Bu yüzden, neredeyse tamamı karşıtlıktan oy çıkarma pratiği üzerine inşa edilmiş.

Sanki mecburi bir istikamet...

Bir karşı düşünce yoksa, kalabalık toplayamıyorsunuz.

Tamam ama topladığınız her kalabalık, diğer kalabalığa potansiyel hasım gözüyle bakmıyor mu?

Bu hasımlık kartopu gibi büyümüyor mu?

Ucuz Roman filmindeki replik gibi, herkes birbirine "Cevaplarım seni korkutuyorsa, korkutucu sorular sormaktan vazgeç." diyor.

Siyaset öncelikle mutlak kazanma güdüsünü gözden geçirerek hepimize rahat bir nefes aldırmalı.

İktidar-muhalefet, Türkiye'yi giderek kutuplaşmanın da ötesine götüren daha derinlerde yaşayan ve Türkiye'yi parçalama potansiyeli olan konulara soğukkanlı yaklaşarak çözüm bulmaya karar vermeli.

Bu tahterevalli siyaseti, Türkiye'yi çok sıkıntılı bir noktaya doğru götürüyor.

Kanayan her yaramızı kaşımaya hazır Amerika- Avrupa tam karşımızda durmuyor mu?

Neden kendi yaralarımızı kendimiz sarmıyoruz?

Türkiye'nin üniter yapısını zedelemeden, Amerika- Avrupa'nın sürekli kanattığı Alevi-Kürt dahil tüm sıkıntılarımızı neden biz kendi aramızda çözmeyip, Amerika- Avrupa'nın insafına bırakıyoruz?

Gerçekten bir Gladio varsa...

(*NATO- Amerika gizli örgütü kontrgerilla stay-behind...)

Ayrıştırmadan parçalamak mümkün olmadığına göre...

Bu Gladio'nun, bizi Türk-?ürt-Alevi-Sünni diye ayırma ve sonunda parçalama hedefi dışında başka hangi amacı olabilir ki?

Bir an oturduğunuz evin ablukaya alındığını düşünün.

Pencereyi açıyorsunuz, karşı caddede dışarı çıkmanızı bekleyen kötü bakışlı insanlar dolaşıyor.

Karşı........

© Turktime