“Hakka yürüyen Âşıklar” denildi mi, hemen aklımıza Hazreti Mevlânâ ve Yunus Emre gelir. Türk Tasavvuf Edebiyatı’nın bu en büyük iki zirvesi, Allah ve Resûlü’nün (Sallallahü Aleyhi Vesellem) yolundan şaşmadan yürüyerek, “Mutlak Aşkı ve İnsan Sevgisini” asırların gergefine işlemeyi başardılar. İnsanlık âlemi, bugüne kadar olduğu gibi bundan sonra da, yalnız İslâm’ın merkezinden fışkıran bu eşşiz “NÛR” çağlayanından içmeye devam edecektir.

Tasavvuf’u; insanın ve kâinâtın sırlarını çözmek, Allah’ın (Celle Celâlühü) yarattığı her şeyi sevmek ve bunu insan gönlünün derinliklerine ilâhî bir incelikle yerleştirmek “san’atı” diye kısaca hulâsa etmek mümkündür. Buna göre, bütün varlıklar Allah’ın (Azze ve Celle) zâhirî görüntüsünden ibârettir. “Varlık-Yokluk” yalnız O’nun kudretinde “var”dır ve insan da bu dâirenin tamamen merkezinde yer almıştır.

İki ayrı kutubu birbirine yaklaştıran Hazreti Mevlânâ ve Yunus Emre; bütün insanlığı aynı “gökkuşağı” altında toplanmaya ve birbirleri ile kaynaşmaya dâvet etmişlerdir.

Hazreti Mevlânâ: “İster kâfir,........

© Ülkücü Medya