Yedi güzel adamdan biriydi Sezai Karakoç. O ki; direnişini, diriliş ruhuyla hep canlı ve diri tutandı. 1933 yılında Diyarbakır’ın Ergani ilçesinde dünyaya gelen Üstâd Sezai Karakoç mütevazı bir hayat yaşadı. Yalnızdı, ıssızdı…

Herkesin dışında kalmayı tercih ediyor ve perdelerin ardında bir yaşam sürüyordu. Ancak bu ıssız adam gün gelecek öyle büyük bir tesir oluşturacaktı ki; kuşakları etkileyen güçlü bir kaleme dönüşecekti.

Hayatın ağır yükünü hiç sızlanmadan taşıyordu ve dışardan bakıldığında evine ekmek götürmekten başka bir derdi yokmuş gibi görünen adamın, devasa bir düşünce mirası ve ordusu vardı! Fikriyat adamı idi.

Sezai ağabey yüzünü az gösteriyor izini ise; köklü ve derin bırakıyordu. Kimseler bilmiyordu tabii; O’nun, diriliş okyanusuna dökülen bir ırmak olduğunu...

Yıkımların ardından ortaya çıkan enkazın içinde açmıştı gözlerini dünyaya… Daha yolun çok başındayken şahit olduğu ve olacağı yıkılışlar, O’nu diriliş önderi olmaya zorlayacaktı. İttihadı İslam’ın neferi olan derin bir şahsiyetti.

Daha çocuk yaştayken ailecek Ergani’den Piran’a göç etmek zorunda kaldılar ve kamyonla eziyet dolu bir yolculuğa çıktılar. Bu zorlu göç esnasında hayatı boyunca hiç unutamayacağı bir olaya şahit olacaktı küçük Sezai.

Bir ağacın altında kendi hallerinde duran iki çocuk, medrese dönüşü, mahalli bir başlık olan, molla takkesi ile dolaşıyordu. Jandarma tarafından tutulup yakalandılar ve Jandarma elindeki bıçakla çocukların bin yıldır nesilden, nesille süregelen sarıklarını acımasızca kesip parçaladı. Jandarma bu iki çocuğu çok kötü azarlayıp kovmuştu.

Bu olayın ardından........

© Yeni Akit