Bizi yanıltan en önemli duygu, ebedi dünyada kalacağımızı zannetmemiz.

Halbuki hayat sınırlı, ölüm muhakkak.

Ebedi saadeti kazanmak için en önemli sermaye, en büyük fırsat, en değerli hazine HAYAT.

İnsan bir yolcu: Ana rahminden, bebeklikten, çocukluktan, gençlikten, ihtiyarlıktan geçerek kabire ulaşacak. Berzah âlemi, mahşer meydanı, hesap, sırat köprüsü… İnsan cennete veya cehenneme ulaşacak.

Yolculuğu durdurmanın imkânı yok.

İnsan ahiret yolcusu olduğunu hatırına getirmek istemez. Yanılgıların en büyük sebebi bu.

Yolcu gideceği yeri düşünür, ona göre hazırlık yapar.

Yunus Emre ne güzel söyler:

“Geldi geçti ömrüm benim,

Bir yel esip geçmiş gibi.

Hele bana şöyle gelir

Bir göz açıp yummuş gibi.

İş bu söze Hak tanıktır,

Bu can gövdeye konuktur,

Bir gün ola çıka gide

Kafesten kuş uçmuş gibi.”

Ölüm hakikatini hiç aklımızdan çıkarmamalı, ebedi hayatı kazanmak için kafa yormalı, cennete gitmek için çalışmalıyız. Ömür sermayesiyle ebedi saadeti kazanamayan çok büyük bir kayba uğrar.

En büyük cihat, nefsimizle kavgamızdır.

İnsanların çoğu başkalarıyla kavgalı, asıl kavga nefsimizle.

Kendimizi kötülükten ve kötülerden uzak tutmalıyız. Kinimizi, öfkemizi, düşmanlık duygumuzu dizginlemeli; iyilik duygularımızı beslemeli, harekete geçirmeli, desteklemeliyiz.

İnsan, ahirette kendisine lazım olacak azığı biriktirmeli.

Nefsimizi iyi şeylerle meşgul etmeliyiz. İmam Şafi ne güzel söyler:

“Nefsini Hak ile meşgul et yoksa batıl seni istila........

© Yeni Akit