Sevmemekle düşmanlık yapmak, veren olmakla alan olmak, sosyal ilişkiler içinde olmakla onların kültüründe erimek arasındaki çizgiyi koruyamamanın sıkıntısını yaşıyoruz. Hatta daha da ileri gidip, kültürle akideyi, ibadetle onların hayat tarzını, ticaretle sömürülmeyi karıştırır hale geldik. Bu hercümerç içinde mutedil ve müstakim olmaya mecburuz.

Parti liderinin ‘camiye, siyasete ticarete dini sokmayalım. Laiklik ne kadar önemli bizim için. O olmadan bizim devletimiz olmaz.’ sözlerini nereye koyacağız? Her gün TV kanallarında, bizi bu hale getiren İslâm dışı düşünce ve uygulamaların sebebiyet verdiği vahim sonuçları tahlil ve tenkit yerine, hastalıkların hâlâ çâre olarak gösterilmeye çalışılmasına katlanacak mıyız? Laiklik, bu milletin sosyal ve imanî dokusuyla bağdaşmaz. ‘Laiklik’ dayatması bu milleti tam yüreğinden hançerlemektir. Toplumsal hayatın kapılarını (laiklik, demokrasi, vs. toplumsal hangi isim altında olursa olsun) dine kapatırsanız dinin zayıflaması devlet için tehlikedir. Asıl tehlike, laikliğin kutsallaştırılması.

Devletin sahibi millettir. Milletin dini, milletin manevi yapısı, devletin himayesi altındadır. Siyaset bir araçtır. Onu amaç edinmemek şartıyla, insanın kendi amacı için kullanması zorunluluğu vardır. Biz kullanmazsak başkaları kullanır ve biz de göz göre göre olumsuz gelişmelere sadece seyirci kalırız. Statükoya razı olmak, her şeyi olduğu gibi kabul etmek, “olan”a kendini uydurmak, elbet tasvip edilir bir davranış olamaz. Ama bunun tam zıddı, her şeyi reddetme, yani sadece tepkide bulunma, fakat yeni bir çözüm getirmek için hiçbir çaba sarf etmeme de, kabul edilecek bir tavır olamaz. Ülkeye sahip çıkmak, milletimize ve insanımıza sahip çıkmak birinci görevimiz olmalıdır. Vasıta gaye haline gelmiştir. İnsan, kendini de ‘para, konfor, refah ihtirası’nın vasıtası haline getirmiştir. Anadolu’nun güngörmüş büyükleri: ‘Ya Rabbi akıbetimizi........

© Yeni Akit