Bu yıl da Ramazan’ı çok buruk karşılıyoruz. Gazze’de kan gövdeyi götürüyor. Doğu Türkistan’da ve Hindistan’da Müslüman kıyımı bütün hızıyla sürüyor.

Her Ramazan’dan farklı bir hissiyat içindeyiz, öyle de olmalıyız. Çünkü bizim sabah ile akşam ezanı arasında tuttuğumuz orucu, Gazzeli kardeşlerimiz günlerdir, sahuru yaşamadan ve iftar etmeden tutmak durumundalar. Buruklukla, hüzünle oruca başlıyoruz. Orucu gün boyu yaşarken bunu da gönlümüzde tutmamız ve gözümüzü başka yere çevirmeden şuurlu bir Müslüman gibi Gazze’nin hüznünü, kederini, acısını kuşanmamız gerekiyor. Rabbimize niyazımızı, gözyaşlarıyla aczimizi itiraf ederek, hem bağışlanma hem inşirah hem felah dilemek borcundayız. Başka türlüsü, bizi oruçla gerçekten irtibatlı kılmaz, pek çok ibretle dolu bu tecrübenin idrakine vardırmaz.

Bulunduğumuz ülkemizin insanları çekilen sıkıntılarla beraber birçok nimetlere sahip. Çeşitli nimetlere sahip olanların bu nimetlerden yoksun olanları düşünmesi icap eder. Üzerimizdeki, elimizdeki imkanları, halinden çok daha mütevazı bir hale getirmeliyiz. Böyle bir zamanda, bu mübarek ayda bile tok açın halinden anlamayacaksa, Ramazan-ı Şerif’in manevi ikliminden nasiplendiğimizi söyleyemeyiz. Tuttuğumuz orucu düşünerek değerlendirelim.

Oruç, bütün ibadetlerin özü ve özeti gibidir; dahası, bütün ibadetlerin özellikleri Ramazan ayı boyunca oruçta özetlenir. Neresinden bakarsanız bakın, oruç, diğer ibadetlerden pek çok bakımdan ayrılan benzersiz bir ibadettir. Ramazan orucunun benzersizliği ile Allah’ın benzersizliği arasındaki bu hayatî irtibat düşünüldüğünde Şura suresinin 11. Âyetini düşünerek okuduklarımı paylaşayım.

“…O’nun zatı gibi, O’na benzer........

© Yeni Akit