Başka şeyler de… ama dilin ölümü insanlığın ölümü olduğu için ilk bunu demem gerekiyordu. Dilin paslanmış, çürümüş, ölmüşse… yaşıyorum deme!

Niye bizi dilsiz bırakmakla başladılar işe?

Kim bilir?!

Bir bildikleri mi vardı ki… işe yaramaz bir eşyayı atar gibi attılar yazımızı ve biz kör kuyuların korkunç boşluğundaki Yusuflar olduk?!

Kuyulara atılanlara susamışlar geliyor.

Çöllere düşenler Leylâ’sını da buluyor, Mevlâ’sını da…

Sen yeter ki Ferhat ol; dağlar da delinip elenip yol veriyor sana.

Bir bildikleri yoktu aslında işi gücü bırakıp halkın yazısıyla, giyimi kuşamıyla uğraşanların. Olsa bu kadar cehalet birikmezdi herhalde! Bir işin ucundan tutardık çoktan. Bildikleri yanıldıklarına yetmemiş ki dedem okumamış, okuyamamış. Ömrü fayton sürmekle geçmiş. At sırtında, at arabasında terbiye olmuş.

Para pul? Geç, geç! Ne parası ne pulu ne çulu…

Yok! Yok işte ki hayatları orta yerde ebelerimin, dedelerimin.

Benim de…

Fakirdik hem de ne fakir... Yol yok, iz yok. Hâl yok. Söz yok.

Daracık sokaklar, gariban hayatlar... Taştan, tuğladan, briketten evler...

Dedem faytoncu... İki oda bir ev... Banyoyu, öteyi beriyi sormayın.

Su, az ötede mahalle çeşmesinden...

Bir yanda atlar, öte yanda biz...

Onların nefeslerine, kişnemelerine öyle bir aşina oldum ki...

Aynı cümle kapısından girip çıkıyoruz onlarla.

Çekme katla evimiz ikişer kata çıkarılmış. Bizim odamızın altı mutfak...

Bir tarafı ocak... Taş ve bakır kaplarda pişen yemeklere elbette sözüm yok.

Atların ikinci katı kiler… Arpa, saman ve saire de burada.

Çalıya/hevenge asılı üzümler... İplere bağlı kavunlar...

O, karışmış; adı konulmamış kokular…

Arada oradan gelen seslerden benim çocuk korkularım.

Yorganıma daha bir sarılışım…

Ah, “analık” dedikleri fakat bize gerçekten “babaannelik” yapan dedemin........

© Yeni Asya