Daha çok şey vardı bilmediğimiz. Burada misafir olduğumuzu bilmek işimize gelmiyordu. Halbuki burası bekleme salonu idi; birazdan çağrılacağınız yerde hep tetikte olmak vardı. Misafir “seferde” olan demekti; hep bir seferberlik vardı aslında. Dağdağalı bir dünya…

Burada dur ve durak yok, sözünü hatırlamanın sırasıydı. Bilgin Abi o sözü de hatırlattı: Lâ rahate fid dünya; illâ selase: Sohbet-i ihvan, tilavet-i Kur’an, zikr-i Rahman.

Dostlarla sohbet et; gör rahatı.

Fatiha’yı okudukça rahatladığını elle tutacaksın. Bir de biraz dalsan şöyle kelimelerin kalbine.

Seni her dem gözetenle beraber olmayı da bulabilirsen al sana yaşama sevinci.

Gerçi Türkçe idi bu ifadeler de sonradan oldu n’olduysa da yani’lerle izahlara başlar olduk.

N’olduk böyle Selim Abi.

Yaşama sevincini arar olduk durup dururken. Biz zaten sohbet toplumuyduk. Güzel bir şey görsek maşallah; şaşırsak, hayret etsek sübhanallah; rahatlasak elhamdülillah cümleleriyle uyur uyanırdık.

Dinlemeyi, konuşmayı, susmayı........

© Yeni Asya