Onlar söz sahibi zaten… Bizde bu kitap işi her şey bittikten sonra -eh işte haydi o da olsun diye- iki yüz yirmi ikinci sırada yerini alır.

Cehaletin en önemli fotoğrafını burada görürsünüz.

Çocukluğumdan biliyorum birine “kitapsız” dendiğinde iş kavgaya doğru uzanıyor demekti. Sonra bu nerdeyse unutuldu. “Kitapsız” demek hiçbir ölçüsü, terazisi, adaleti, bilgisi olmamak demekti. Cehaletin mücessem, müşahhas hâli demekti. Cehalete dokunabilirdiniz. Kimse üstüne alınmazdı elbet.

Dünya hızla silahlanıyor ama pek öyle kitaplanmıyordu.

Bir öğretmenin dişe dokunur kitaplar tavsiye etmesi cesaret istiyordu. Kitap korkunç bir şeydi. İçinde ne var, diyen ezici bakışların muhatabı olmak kolay değildi.

Cehaletin böyle bir tehlikesi yok gözüküyordu.

Bütçelerin çok büyük kısmını devletler silaha ayırıyordu. Bana kalsa hepsini gömerdim toprağa. Nasıl olsa ölümlü dünya… Bir gün gideceğiz zaten; savaşa ne gerek!

Silahların düzelttiği dünya var mı?

İnsanlık silahların bu ateşli gölgesinden kurtulamıyordu. Bu yüzden cehalet tahtından inmiyordu.

İki satır yazı yazamayınca…

Derdini vurgulu, kurgulu anlatamayınca dünya gürültüye teslim oluyordu.

“Vasat” bir dünyaya ihtiyacımız vardı.

Ne Haydar Ağa ne de Haydo… Haydar’dı aramamız gereken… Onu bulamıyorduk kolay kolay.

Doğduğum yerden uzaklara gittiysem… sebebi kim?

Cehalet!

Beni yerimden yurdumdan eden de bu… Anadan, yârdan ayıran…

Eylüldü…

Yapraklar dallarından sıyrılırken ben de bir sonbahar yaprağı gibi savruldum. Yarı çocuk yarı gençken…

Bin bir türlü heyecan, ürperti, korku, özlem,........

© Yeni Asya