Yirmiye kadar çocukluk…Yirmi beşe kadar gençlik macerası, serencamı, serüveni… Bir sürü adı var da… ortada ne iş, ne aş…

Eş?

Daha para pul yok ki…

Bu yara derin… çok hem de çok…

Kasıtlı mı bu yapılanlar/yapılmayanlar; ne bileyim! Netice boşluk olduktan sonra önemli mi?

Beş yıl mecburi okul yolunu, ana okulu içinde on üç yıla çıkarmak… sen bir ömür işsiz kal, demekle kardeş gibi… Buraya kadar gelmişken bir de üniversite… Yaş kemâle erdi mi? Erdi. Ne verdi diplomalar?

Bir oyalamayla karşı karşıya olduğumuzu öğrendiğimizde başımız ellerimizin arasında… Yaa!

Bir sefer verilen bu insanlık emanetini…

Aklımızı, kalbimizi, bedenimizi birilerinin planlarına kurban edemezdik de… çıkış yolu neydi?

Ömrün yarıya yakınını nerelerde tükettiriyorlar!

Kim bunlar?

Nerdeyse aynı şeylerin yıllarca tekrarı…

Yollar, köprüler yap…

Binalar, binalar, binalar dik…

Vakit geçmesin diye kitap da okuma!

Hay Allah!

Kitabın bunca ötelendiği, unutturulduğu ülkeler içindeydik.

Adını çoktan unutmuş, yaşanmış bitmiş bir hikâye mi idik?

Çocuklar masalsız büyüyeli çok oluyordu.

Durmadan........

© Yeni Asya