Şeddadî binaların Erciyes’le aramıza gireceği aklıma hayalime gelir miydi! O arsız binalara kadar şehrin hemen her yerinden bizi selamlardı o koca alçakgönüllü dağ.

Erciyes ve ben…

Belki de başka kimseler yoktu. Yoktu çünkü o başkaları olsaydı o beton perdeleri, dağ ile aramıza örmezlerdi. Ördüler. Dağ orda kaldı ama öteki şehirler gibi bu şehir de artık yerinde yoktu.

Sokaklar, çeşmeler, o minyatür evler yani saadetler gitti de bu yeni kocaman şehirlere de sığamadık.

Halbuki bu gökyüzüne bitişik dağ bu şehrin başını okşayan bilge kişisi, tesellicisi idi.

Sabahın uğradığı ilk durak bu dağdır. “Akşam” da en son buradan ayrılır. Saatlerinizi bu dağın çatallı zirvesine göre ayarlarsınız.

Yalnız bir şeye de hep hayıflanırım. Çocukluğum, gençliğim bu şehirde geçsin de biri olsun: “Bak bu bembeyaz kalabalık ve bu tenhalık var ya… işte bu bu şehrin alamet-i farikası demesin. Meğer gözlerimde ışıldar dururmuş bu efsane.

Fakat herkeste bir telâşe vardı. Ne dağı gösterirdi bu telâşe ne gökyüzünü…

“Ah, kimselerin vakti yok;

Durup düşünmeye ince şeyleri.” diyecekti telâşçı hayat kaçaklarını gören Gülten Akın.

Eğer hayatı örtecekse telâşe… Beni bana unutturacaksa… Sağır, kör edecekse… o telâşe… Erciyes’in Kaymak donduran, Şeytan deresi gibi dehlizlerine atıla.

Unutarak yaşadığımız hayat; hayat olabilir miydi! Hayat dediğimiz unutmaya değil hatırlamaya yakın durmalı… Bakmaya, görmeye, durup düşünmeye, duymaya........

© Yeni Asya