Cengiz, Hülagu, Birinci, İkinci Dünya Harbi gibi… Dünyanın cehennem olduğu günler, aylar, yıllar hem de on yıllar… ve bitmeyecek gibi bir köşede durur da kimseler dürtmeye çekinir bu ejderha artıklarına.

Bir de doğruyu -dünya tarihinde- bilenler bilse de konuşanlar çok olmadığı için baharları pek göremiyorduk.

Diplomalardan diplomalara koştum. Sade ben değil elbet sen de koştun Selim Ali. Bu yalnız benim değil ülkemin ve öteki ülkelerin de bir boşluktan/diplomadan öteki boşluğa/diplomaya koşuşuydu.

Üst/alt akıl dedikleri kimlerse dünyanın ipi onların mı elindeydi?!

Ne okuyacak ne yiyecek ne içecek ne giyecek, nerelerde oturacaksak onlar mı karar veriyordu?!

Diplomalar sahte miydi ekmeklerimiz bozulmuş muydu?! Evet diyelim mi buna hayır desek doğru mu?!

Bir papatya kadar en çok çocuklar sahici idi.

Her şey bu kadar bozulabilir miydi? Bu kadar şikayetçi kişiler, toplumlar, ülkeler olabilir miydi?

Oldu-k.

Bu “olmalar” bu “ölmeler” artarak devam ediyordu.

Nezaket, nezahet, nezafet yani estetik dediğimiz insanlığı kuş tüyünden hafif hâle getiren fotoğraflar. hâller, diller pır pır uçup gidiyordu.

İnsafsızlık, yalancılık, hırs, gıybet, yabancılık, israf, cimrilik, şuursuzluk, kalpsizlik, aklı bile terk etmek, gönülsüzlük, görgüsüzlük, yüreksizlik, kalpsizlik evet insansızlık vitrinlerde boy gösteriyordu. Sokaklarda, caddelerde,........

© Yeni Asya