Hafız Ali 20 Eylül 1943 yılında Bediüzzaman’la birlikte Denizli Cezaevine girer. Cezaevinin Medrese-i Nuriye’ye çevrilmesinde Bediüzzaman’ın en yakınındaki talebesi olur. Yetkililer, aldıkları talimatlar doğrultusunda yedi ay boyunca Bediüzzaman ve talebelerine tuzaklar kurar; fakat bu tuzaklar bir bir boşa çıkar. Son oyunlarını Bediüzzaman’a kimsenin olmadığı bir zamanda aşı bahanesiyle şiddetli bir zehir enjekte ederek oynarlar, koğuşun kapısını kilitleyerek ölüme terk ederler.

Hafız Ali, teneffüs sırasında her zaman olduğu gibi yine Bediüzzaman’ın bulunduğu koğuşun penceresinin altında beklerken bir inilti duyar. Hemen koşarak Bediüzzaman’ın kaldığı koğuşun kapısına gelir. Kapı kilitlidir. Hemen hapishanedeki Nur Talebelerini haberdar eder.

Talebeler ve mahkûmlar koğuş kapısını zorla da olsa açartırırlar. Koğuş kapısı açıldığında Bediüzzaman’ın yerde ve ölümle burun buruna olduğu görülür. Talebeleri telâşlanır, sağa sola koşarak yardım edecek birilerini bulmaya çalışırlar. Sonunda hapishane müdürü bir doktor bulup getirir.

Doktor muayene sonrası bekleşen talebelere, Bediüzzaman için yapacağımız bir şeyin kalmadığını söyler. Bütün talebeler çaresiz ve ümitsiz bir bekleyiş içinde ağlamaya başlarlar. Nur........

© Yeni Asya