Garip bir başka tecelli de şudur ki: Bir Mayıs ayının son günlerinde (29 Mayıs 1453) İstanbul’un fethine muvaffak olan Sultan Fatih, bir başka Mayıs ayının ilk günlerinde ruhunu Rahman’a teslim eyledi.

Hem siyasî ve askerî dehâsıyla, hem iman ve takvânın kuvvetiyle, hakikaten müstesna bir insan ve benzersiz bir lider olarak tarihe geçti.

Cenâb-ı Hak ona rahmet eylesin ve ebeden razı olsun.

Sultan Mehmed’in ordunun başında çıktığı hemen bütün seferleri zaferle neticelendi. Hedefini gizli-meşhûl tutmuş olduğu son seferi ise, bir bakıma şehadetle taçlanmış oldu. Zira, vazife başında iken gelen vefatlar da, bir nevî şehadet sayılır. Dolayısıyla, yine güzel ve hayırlı bir seferden söz etmek mümkün.

Hem, düşünün ki, çağ kapatıp yeni bir çağ açmış olan bir cihan padişahı, ölüm derecesinde hasta olduğu halde, kendi sıhhatini hiç düşünmeyerek, yeni bir fetih seferine çıkıyor. Esasen, bu nokta bile o zâtın davasına ne derece sadık ve aynı zamanda makbul bir şahsiyet olduğunu kendiliğinden göstermiş oluyor.

© Yeni Asya