Bir yanda siyasi fırtınalar, bir yanda her günü, dünü unutturan sosyal olaylar âdeta başımızı döndürüyor. Beynimizin algı ve düşünme yetisini durduracak kadar hızlı ve değişen olaylar karşısında insan gerçeği algılamada zorlanıyor. Daha ötesi asıl yaratılış gayesi olan hakikati ıskalıyor. Hâlbuki bu akıl fikir ve diğer cihazlar hakikati aramak ve onu bulmak için verilmişti.

Haz ve hız dünyası içinde yuvarlanan insanın bu sarmaldan kurtulması mümkün mü? Elbette mümkün, ama çok zor. Her alandan hazlar ve tutkuları tetikleyen şeylerle, dışta, içte, evde, elde nefse hitap eden şeyler akıyor. Çağımız nefis ve şeytanın zirvede oturduğu ve ilahlılığını ilan ettiği çağ. Söz nefsin, düzen şeytanın. Şu ayetin en çok temessül ettiği vakitteyiz. “Nefis ve hevasını ilah edineni gördün mü? Onun üzerine sen mi vekil olacaksın.”

Denilebilir ki mabut gibi tapılanların en şerlisi nefsin hevasıdır. Çünkü bu düşman içimizde öyle yamandır ki, insana akı kara, karayı ak........

© Yeni Asya