Hiç de konuları takmaz gibi görünüyordu dışarıdan.

İçi dışı bir olmayanlardandı yani. Belki de birçoklarımız gibi. Kim bilir.

En iyi becerdiği şey ise yüreğindeki sıkıntının yüzüne vuruşunu engelleyebilmesi. Nasıl yapabiliyor ki insan bunu. Yüreğin burkulurken, acı çekerken yine de karşılaştığın her insana gülümseyebilmek, hal hatır sorabilmek ve hatta kahkahalarla gülmek, gülümsemek. Çok başarılı bir tiyatro oyuncusu gibi sanki.

En çok da yakınlarından darbeyi yediğini söylemişti bir buluşmamızda. Yok öyle aşk meşk işleri değildi, belki de daha kötüsü, daha can alıcısı. “güven” duyduğu “dost” saydıklarından. Nerden bilecekti ki içini dışına çıkardığında bu gibi insanlar için acayip bir materyale dönüşeceğini. Sadece materyale dönüşmekle de kalınmayıp, gün gelir bu içini dışına döktüğün şeylerin orada burada, şu ağızda bu düşüncede, şu akılda, şu sözde ete kemiğe bürünebileceğini. Dedim ya en çok da bu acıtırmış yüreğini.

Pek konuşan bir tip değildi aslında. En azından bu zamanda.

Geçmişi mi? Yok matrak biriymişti. Ama akıllı, düzeyli, kendine özgü bir duruşu olan, bilgiye sürekli susamışlığıyla yazan çizen konuşan biriymişti. Hani derler ya, “işin topunda bırakacaksın mesleği”. Öyle yaptı galiba. Pek fazla anlatmıyor ki........

© Yeni Düzen