George KUMULLİS

(Çok değerli arkadaşımız George Kumullis’in 17 Şubat 2024 tarihinde POLİTİS gazetesinde Rumca olarak yayımlanmış olan yazısını İngilizce’ye çevirmesini rica ettik. O da bizi kırmayarak yazısını İngilizce’ye çevirip bize gönderdi. Biz de bu değerli yazıyı, okurlarımız için Türkçeleştirdik. Değerli arkadaşımız Kumullis'e çok teşekkürler... S.U.)

İki veya daha fazla devlet ya da yönetim bir federasyon ya da (örneğin AB gibi) bir tür konfederasyon kurmak maksadıyla bir araya gelmeye karar verdiklerinde, mutlaka birleşme için paylaştıkları bir istekleri vardır. Bir başka deyişle, böylesi bir eylem, o devletlerin halkının iradesine rağmen yapılmaz. Örneğin 2004 yılında AB’ye katılım neredeyse herkesin desteğine sahipti – tüm siyasi partiler, AB’ye girişimize destek veriyordu.

GÜÇLÜ ÖRNEKLER YOKTUR...

Kıbrıs’ta tanık olduğumuz şey ise iki toplumun Kıbrıs’ın yeniden birleştirilmesini gerçekte istemedikleridir ve bu da Tatar’ın “KKTC” Cumhurbaşkanı olarak seçilmesinden bellidir. Yeniden birleşme için güçlü örnekler yoktur, küçük örnekler vardır. Takdire şayan bir grup Kıbrıslırum, Kıbrıslıtürk ve Maronit her Cumartesi sabahı, Osmanlı devrinin Lefkoşa’daki en önemli hanlarından biri olan Büyükhan’da kahve içmek için buluşuyorlar. Yalnızca havadan sudan bahsetmek bile, güven yaratıcı en önemli önlemlerden biri olan dostluğu geliştirmektedir. Bazan düşünürüm de keşke hepsimiz de Büyükhan ekibinin isteği ve modunda olsaydık, Kıbrıs ne kadar farklı, ne kadar dostane ve ne kadar barışçıl bir yer olurdu.

OKULLARDA ENOSİS VE TAKSİM’E ÖVGÜLER DÜZÜLÜYOR...

Oysa okullarımızda ve stadyumlarımızda gördüğümüz bunun tam tersidir – bir taraf ENOSİS’i göklere çıkarırken, öteki taraf da taksime övgüler düzmektedir.

Toplumlardan biri EOKA’nın kuruluş yıldönümünü kutlarken, diğeri de TMT’nin kuruluş yıldönümünü kutlamaktadır.

Toplumlardan birinin gençleri “Kıbrıs Yunandır” diye sloganlar atarken, öteki toplumda “Kıbrıs Türktür” diye sloganlar kullanılıyor. Nihayetinde her iki taraf da Kıbrıs bayrağından nefret etmekte ve geçmişten ders çıkarmayarak bunu çarpıtarak yeniden kaleme almaktadır. İki taraf da tarihle değil, mitlerle beslenmektedir.

Milliyetçiler efsanevi kahramanları onore etmeyi, yıldönümlerini kutlamayı, fantazilerini sağlamlaştıran kiliselerde ya da camilerde anma toplantıları yapmaktadırlar. Bu eğilim nereden gelmektedir? Ben, yaşadığım ortamdan söz etmek istiyorum.

Ressam George Gavriel'in sarayı eleştiren bir resim çalışması...

MİLLİYETÇİ DEMAGOJİNİN KURBANI GENÇLER...

Kıbrıslıtürk yurttaşlarımızla bir tür işbirliği ima eden herhangi bir federal çözüme düşman olan tüm o genç insanlar, milliyetçi demagojinin kurbanlarıdır – bu da dini fanatizm, ikiyüzlü ahlakçılık, şovenizm, bağnazlık ve tolerans yoksunluğunun bir karmasıdır. Eğitim ve askeri çevrelerimiz daha ne kadar süreyle kendi yurttaşımız olan büyük bir gruba karşı nefret tohumları ekerek onlara “ezeli düşmanlarımız” olarak muamele edecektir?

FRANSA VE İNGİLTERE’Yİ ÖRNEK ALALIM...

Fransa ve İngiltere’yi (sonradan Britanya) örnek alalım – onlar birbirleriyle tam 41 kez savaştılar, ilk Anglo-Fransız savaşı 1109 yılındaydı, 1815’te ise Yüz Gün savaşlarına giriştiler. Ortalama olarak her 17.3 senede bir savaşmaktaydılar ve inanılmaz derecede zulüm ve insanlık dışı kırımlar yaşanmaktaydı. Ancak yine de bu iki ülke nihayetinde uzlaştılar ve son ikiyüzyıldan beridir barış içerisinde yaşıyorlar.

FRANSA VE ALMANYA’YI ÖRNEK ALALIM...

Fransa ve Almanya’yı kendimize örnek alalım: İki ülkenin birbirine düşmanlığına karşın ve herşeyden önemlisi Fransa’nın İkinci Dünya Savaşı’nda yaşadığı acılara karşın – toplu mezarlar, tecavüzler, asmalar, işkence görmüş bedenler –........

© Yeni Düzen