Bu yazıyı yazacağımı biliyordum ama nasıl, ne zaman yazacağımı bilemiyordum. Bir yıldır içimde tutuyorum. Sanırım yazmak için Kahramanmaraş’ta olmalıymışım. Geldim işte. Günlerden 7 Şubat.

O sabah hazırlıkları yapıp yola çıkmış, ertesi günü varabilmiştim Maraş’a. Yine 7 Şubat sabahıydı. Oysa 6’sında, yani depremin olduğu gece şehirde olacak ve yıkılan İsias Otel’de kalacaktım.

İsmail Kılıçarslan’ın ısrarı ve biraz da emrivakisiyle Kahramanmaraş’ta bir iletişim atölyesi oluşturduk. Öğretmen, doktor, din görevlisi, gazeteci, memur ve öğrencilerin olduğu 16 kişiydi arkadaşlar. On beş günde bir, pazar sabahları gelip akşamları dönüyordum. Dersler öğlene doğru Dedeoğlu Konağı’nda başlıyor, akşamüstü bitiyordu. Sonra da uçağa yetişme telaşı...

Kitaplar okuduk, tahliller yaptık, haberler yazdık, belgeseller izledik, bolca da sosyal medyayı, dijitalleşmeyi tartıştık. Ancak 8 Ocak’taki kapanış dersini, sisten dolayı uçağa binemeyince yapamamıştık. Araya başka programlar girse de o ders yapılacak ve o gün Kahramanmaraş’ta kalacaktım.

Eski........

© Yeni Şafak