Dün her günün her anı aklımızdaydın ey Gazze!

Her günün her anında seni düşünürdük.

Seninle ağlaşırdık ey Gazze!

Seninle ölürdük.

Seninle uyanır, seninle yatardık ey Gazze!

Senin gibi uyuya-mazdık.

Uykula-rımız bölünür çığlıklarınla, feryatlarınla.

Arş-ı alayı titreten o mazlumiyetin yüreğimizi lime lime ederdi.

Dua etmenin dışında bir şey yapamamanın çaresizliği yaşayan ölüye dönüştürürdü bizi. Kahrederdi.

Kendimizi sıkılı yumruklarımızla sokaklara vururduk.

“Kahrolsun İsrail, Kahrolsun Amerika!” diye avazımız çıktığı kadar bağırırdık.

Zaman geçti.

Ölümü kanıksar olduk.

Seni unutmadık elbet ama gündemimiz değişti bizim ey Gazze!

Sen orada ölmeye ve her an acı çekmeye devam ederken biz kendi hayatımıza geri döndük.

Sesimiz çıkmaz oldu.

Sokaklarda yürümez olduk.

Sloganlarımız artık arşa ulaşmıyor.

Önceliğimiz olmaktan çıktın ey Gazze!

Arada bir artık hatırlıyoruz gayrı seni.

Biz buyuz işte!

Biz böyleyiz işte!

Bizim senden daha önemli hayatlarımız var bizim.

Gelecek tasavvurlarımız var.

İkbal arayışlarımız var.

Siyasi istikbal arayışlarımız var bizim.

Olması yanlış mı?

Değil elbet.

Seçim önemsiz mi?

Onu mu diyorum ben ki bu soru aklından geçebiliyor senin.

Elbette önemli.

Hiç kuşkusuz buradaki başarı Gazze için de önemli.

Ama herkes bilsin ki hiçbir şey Gazze’den önemli değildir.

Gazzeli bir çocuğun hayatından daha değerli değildir.

Gazze........

© Yeni Şafak