Bir afetin yıldönümünü hatırlamak bir toplum için gerçekten zor olmalı. Fakat o denli alıştık ki belki bu zorluğun farkında dahi değiliz.

Senelerce Gölcük depreminin yıldönümünü hatıramızda yaşattık. Şimdi işte ilk defa bir başka afetin yıl dönümündeyiz; 6 Şubat Kahramanmaraş depremlerinin. Nice canımız yitti. Cennetlerde ağırlansınlar. Kalanlar için ne yapabileceğimizi düşündük.

1999 depreminden sonra Sakarya’ya ve Kocaeli’ne gitmiştim. Viran olan şehirleri görmüştüm. Bir daha da hiç gitmedim. Bilmiyorum, belki gitmek içimden gelmemişti. Ama geçtiğimiz aylarda yolum Sakarya’ya düştü.

Zihnimdeki Sakarya ile gözümün önündeki Sakarya başka iki yerdi. Gerçi şehrin yeni yerleşimlerini gördümse de hatıramdaki o eski ören olmuş imaj ortadan kayboldu. Türkiye standardının çok üzerinde bir şehirle karşılaştım. Ya da belki İstanbul standardının demeliyim. Emin değilim. Fakat afetle kalkınma düşüncesinin gerçekleştiğini, hatta en iyi denebilecek örneklerinden birisinin çıkarılmış olduğunu gördüm.

Kocaeli’nin de benzer şekilde iyileştiğini işittim ama otoyoldan şehrin içine kırmak henüz nasip olmadı.

Şimdi 90’ların o karanlığındakinden çok daha güçlü bir Türkiye, elinden geleni ardına koymaksızın, asrın afetinden sonra yeniden kalkındırmak için, kalanlara yeniden bir umut verebilmek için Kahramanmaraş’ı, Hatay’ı, Gaziantep’i, Malatya’yı, Adıyaman’ı baştan imar ediyor. Yatırımlar yapıyor. Afetzedeler devletin gölgesinde........

© Yeni Şafak