Türkiye’de kredi piyasası Türk Lirası “borç alma” esasıyla döner. Oysa bankalar döviz cinsi mevduat toplar. (Dolarizasyon dediğimiz şey.) Bu halde döviz cinsi kredi vermekte daha etkin olabilecekleri halde, borç alanlar üzerlerine döviz riski almak istemez.

Bankalar da topladığı dövizi merkez bankasıyla SWAP yaparak Türk Lirasına çevirir.

Böylece politika faizi düşük seviyelerdeyken yüksekten mevduat toplasalar da merkez bankasından ucuza borçlanarak görece düşük bir paçal maliyet yapıp kredi piyasasını ucuz tuttukları bir dönemi geride bıraktık.

İşletmeler bu mekanizma sayesinde mevduatlarına yüksek faiz alıp ucuza kredi çekmişlerdi. Aldıkları parayı da işleri hariç her yere yatırıp (çoğu bankaların tavsiyesiyle) enflasyonist etkileri körüklediklerine de yakından şahit oldunuz.

Politika faizi yükselince bu küçük kapitalist yöntemleri geride kaldı. Sıra iş yapmaya geldi. Fakat bu sefer tahsilatta zorlanma, uzayan vadeler, azalan stoklar, yeni projelere kaynak bulma zorluğu gibi sorunlar üst üste geldi. Hem Kızıldeniz’deki istikrarsızlık tedarik zincirinde Türkiye’yi yeniden ön plana çıkarırken…

Bu şartlarda işletmelerin kredi talebi büyürken yüksek kredi oranları kredi pazarını iyice sıkıştırdı.

İşte, ne zaman........

© Yeni Şafak