Türkiye, kredi düşüncesi çarpık bir ekonomi idi. Mesela ihtiyaç kredisi ihtiyaç olduğundan üretilmiyordu. İhtiyaç kredisi alanlar, örneğin spor bahislerine parayı yatırabiliyordu. İşletme kredisi de ticari ihtiyaç kredisi olduğu halde ihtiyaçtan üretilmiyordu. İşletme kredisi alanların konut alması gibi absürtlükler bu yüzdendi. Hatta konulu olmayan kredilerin hepsi çarpık yahut zaman içinde çarpıtılmış idi.

Çünkü konulu olsa da olmasa da krediyi veren açısından para ticareti yapıldığından bir fark yoktu. Ekonomi içinde olması gerektiği halde katma değer üretme kaygıları da yoktu. Hala da yok zaten. Hangi amaca yönelik kredi verdikleri sorusunu sormamayı üşengeç bir performans aracı olarak benimsediler. Böylece asli fonksiyonlarını terk ettiler. Yatırımlar finansman sistematik bir yaklaşımla değil, hasbelkader buldular.

Sonra Türkiye’nin son büyük ÖTV artışıyla başlattığı enflasyonist dalga, eldeki çarpık kredi mantığıyla suya rüzgâr üfler gibi çarpanlanıp büyütülünce bir şeylerin yanlış olduğu nihayet akla geldi.

Gerçekte çarpıtılmamış olsa kredinin kendisi olan şeye, selektif kredi denilerek bir şuur oluşmaya başladığı hissettirildi.

Fakat son günlerde şuurlu krediyle şuursuz kredi gene birbirine katıldı, karıştırıldı.

Şöyle izah edeyim; bilirsiniz, faizcilik........

© Yeni Şafak