Cumhuriyetin 100. yılı bir türlü kutlanamıyor. Bunun hem sembolik hem de önemli bir derinliği var. Cumhuriyete “reklam arası” diyen anlayış iktidarda… Her fırsatta yüz yıldır gelen rejimi aşındırmaya uğraşarak bugünlere kadar gelindi. Ancak bu durum iktidar gücünün verdiği bir imkândan yararlanarak kutlamaları en alt seviyelere çekme oyunundan ibaret bir durum değildir. Toplumun hemen hemen yarısının bu kutlamalarla zaten arası iyi değildir.

Cumhuriyetin onlar açısından kutlanacak bir yanı yoktur.

Peki kutlamak isteyenler açısından anlamı nedir? Biraz kurcalanırsa en öne çıkan siyasi değer olarak laiklik kalır. Yüzüncü yılında hala demokrasiden uzak bir cumhuriyet… Hukuk, adalet gibi değerler iyice yozlaşıp neredeyse yol edilmiş… Milli lafı o kadar çok tekrar ediliyor ki, sanki iktidar bu konuda öncekilerde farklı bir adım atabilmiştir. Oysa ekonominin hem dününe hem de bugününe bakıldığında bir alın yazısı gibi hep benzer sıkıntılar yaşanıyor. Ülke kendini ayakta tutabilmek için uluslararası piyasalarda tırım tırım para arıyor. Demirel’in 70’li yılların sonunda söylediği hafızalarda hep canlı olarak yaşıyor. “70 sente muhtacız” demişti. Ve yetmiş senti alabilmek için ülke 12 Eylül askeri darbesini yaşamak zorundaydı.

Şimdi de ülke “yetmiş sente muhtaç” durumdadır. Bedel yeni bir 12 Eylül darbesiyle mi ödenecek? Buna artık gerek yok, ülke yıllardır zaten benzer bir rejimle yönetiliyor. Ülkenin tek partili yılları haklı olarak çokça eleştirilmiştir. Oralardan “tek adam rejimine” gelindi.

Sermaye birikiminin ülkenin vatandaşı olan Rum, Ermeni........

© Yeni Yaşam