“Ahlak, yoklukta (yoksullukta) saklanan, varlıkta (zenginlikte) sınanan bir değerdir”; Kırgızistan’da iş yaptığımda yaşadığım ve gözlemlediğim bir sonuç idi bu düşünce…

Çocukluğumuzda hatırlarsınız din kültürü ve ahlak dersleri vardı. Bu dersler daha sonra seçmeli derse dönüştü! Din kültürünü ve dini seçtik; sanki ahlakı tercih etmedik gibi duruyor!

Gün geçtikçe gördük ki dindarlarımızın ve cemaatlerin sayısı çoğaldı. Ama dindarlarımız kadar ahlakımızı çoğaltamadık!

Hiçbir dini inancın yaşamı belirleyiciliği olmadığı topluluklarda; mesela Japonya’da, Finlandiya’da, Norveç’te, inançsız toplumlarda “ahlak” bütün toplumu etkileyen birinci derecede önemli değer olarak ortaya çıkarken, dindar topluluklar sadakati ön plana çıkartmakta! Dindar topluluklarda (nedense?) ahlaka çok ihtiyaç duyulmuyor! Dindarlar yaptıkları kusurlardan, hatalardan tövbe ederek kurtulduğunu sanıyorlar! Sadakatsiz kaldıklarında ise “ihanet” çemberinde ötekileşip, yok oluyorlar!

Ülkemizde siyasi başarıları inançlar üzerinden inşa ediyoruz. En tepeye çıkmak ve en tepede kalmak için inançlarımızı sadakat ile besliyoruz. Sadakat belirleyici olduğunda doğrular yalnızlaşıyor!

Ahlak, tarih boyunca farklı toplumların yapısını şekillendiren ve bireylerin davranış kalıplarını belirleyen temel bir değer olarak kabul edilmiştir. Ancak, ahlaki değerlerin somut yaşam koşullarıyla ne kadar iç içe geçtiğini ve bu koşulların ahlak üzerindeki etkisini anlamak, zaman zaman zor bir mesele hâline gelebilir. Ahlakın yoklukta nasıl bir sığınak hâline geldiğine ve varlık içinde nasıl bir........

© Yeniçağ